تعریف بصیرت:

بصيرت به معنى دانايى، بينايى، بينايى دل، هوشيارى، زيرکى و يقين است.نزد اهل معنا، نيرويى نهانى و قلبى است که در شناخت حقايق تا عمق وجود و باطن ذات آن رسوخ مى کند. برخى از اهل معرفت مى‏گويند: «بصيرت قوّه قلبى يا نيرويى باطنى است که به نور قدس روشن گرديده و از پرتو آن، صاحب بصيرت، حقايق و بواطن اشيا را در مى‏يابد. بصيرت به مثابه بَصَر (چشم) است براى نفس».ميان بَصَر که تأمين کننده نور ظاهرى، و بصيرت که آورنده نور باطنى است، تفاوت بسيار است؛ مانند:

1. نور ظاهرى، تنها با بينايى انسان سر و کار دارد. خورشيد و ماه و چراغ، بيش از اين که فضا را روشن و بينايى انسان را يارى کنند، کارى انجام نمي‌دهند. پس اگر انسانى ناشنوا بود يا در بويايى و لامسه و گويايى خود نقص داشت، با تابش آفتاب و مهتاب و نورهايى از اين قبيل، مشکلاتش حل نمي‌شود. اما نور باطن همه نقص‌هاى (باطنى و معنوى) انسان را برطرف و تمام دردهاى او را درمان مي‌کند.

در صورتى که باطن کسى روشن شد، ساحت جانش چنان نورانى مي‌شود، که هم صحنه‌هاى خوبى را در خواب و بيدارى مي‌بيند، هم آهنگ‌هاى خوبى را مي‌شنود، هم رايحه‌هاى دل انگيزى را استشمام مي‌کند و هم ظرايف فراوانى را لمس مى نمايد.

2. انسان دو چهره يا دوجنبه دارد: چهره ظاهرى يا مُلکى و چهره باطنى يا ملکوتى، خداوند براى ديدن ظواهر، بَصَر را به صورت بالفعل به انسان داده، بشر از آغاز تولد به کمک آن هر چه را که در شعاع چشم و منظر او قرار گيرد مى‏بيند. اما براى ديدن باطن و شهود ملکوت، قوه نورى را در نهاد او نهادينه نموده به نام «بصيرت»، که تا آن “نور استعدادى” از قوه به فعليت در نيايد، رؤيت باطن و شهود ملکوت، ميسر نخواهد بود.

صاحب جامع الاسرار مى‏نويسد: معناى سخن خداوند (نور على نور يهدى اللَّه لنوره من يشاء)، (… و من لم يجعل اللَّه له نوراً فماله من نور)،چيزى جز اين نيست که تا نور حق حاصل نيايد و به دل و جان سالک نتابد، بصيرت در او پديد نيايد. نور حق سرمه چشم بصيرت است و تمام تلاش اهل مجاهده براى آن است که مورد عنايت حق قرار گيرند و نور حق بر دل و بر جانشان پرتو افکن گردد.

حافظ شيرازى که مى‏گويد:

گرنور عشق حق به دل و جانت افتد ـ باللَّه کز آفتاب

آثار بصيرت:

 در حديث نبوى آمده است که در دل هر بنده‌اى دو ديده نهانى است که به واسطه آن دو، غيب را مى‌نگرد و چون خدا بخواهد در حق بنده‌اى نيکى کند، دو چشم دلش را مى‌گشايد تا به واسطه آن، آنچه را که از ديدگان ظاهريش نهان است، بتواند ديد.

از شمار انسان‌هاى صاحب بصيرت «حارث بن مالک بن نعمان انصارى» بود. پيامبر اکرم از او پرسيد: “چگونه‏اى و در چه حالى؟” عرض کرد: “مؤمن راستين و اهل يقينم". پيامبر فرمود: “علامت يقين و ايمان راستينت چيست؟” عرض کرد: “زهد و کناره‏گيرى نفسم از دنيا و دلبستگى آن، موجب شد که شبهايم را به بيدارى و عبادت و روزهايم را به روزه و تشنگى بگذرانم، از اين رو به درجه‏اى از بصيرت و بينايى رسيده‏ام که گويى عرش پروردگارم را که براى حسابرسى بر پا شده است، مى بينم و بهشتيان را در حال زيارت يکديگر مى‏نگرم و زوزه وحشتناک جهنميان را از درون آتش مي‏شنوم". پيامبر فرمود: “بنده‏اى است که خدا قلبش را روشن کرده است. حال به برکت اين نور الهى صاحب بصيرت شده‏اى پس آن را حفظ کن".

اين خاصيت نور باطنى يا بصيرت است که از فطرت انسان پرتو افشان مى‌شود و اگر منبع الهى آن (فطرت) زنده به گور نشود و غبار آلودگي‌ها و تيرگى هواهاى نفسانى آن را نپوشاند، همواره چشم بصيرت باطن، پر فروغ خواهد بود اما اگر در پشت ظلمت گناه پنهان گردد و انسان تبهکار، حقيقت خود را نبيند، از آن رو که نورى ندارد، خود را گم مى کند و پس از مدتى خويشتن را به کلّى فراموش مى نمايد.

اينک که به طور خلاصه با فضاي مفهومي بصيرت آشنا شديم وقت آن است تا در انديشه‌هاي عالمانة رهبر معظم انقلاب اسلامي (مدظله‌العالي) به دنبال اين گوهر تابناک بگرديم.

فلک خوبتر شوى ؛ ناظر به همين نور است. با پرتو افکن شدن نور حق است که سالک از تحير و تردد مى رَهَد و سرانجام به حقيقت مى رسد.

منبع/سایت سازمان تبلیغات اسلامی/شقایق نوری

گاهی هجوم فرهنگی به انگیزه الهی انجام میگیرد که البته این کار انبیا و پیروان آنها است.

انگیزه آنان از قیام، در هر جامعه ای این است که با نیتی الهی فرهنگ آن جامعه را تغییر دهند، زیرا، وظیفه ای در این زمینه از سوی خدا بر دوش آنها گذاشته شده است تا خطاها و انحرافات جوامع را اصلاح کنند.

چنین کاری خواه ناخواه موجب تصرف در فرهنگ میشود.

اگر واقعا جامعه ما از نظر شناختها، باورها، ارزشها و رفتارها مبتلا به مفاسد و انحرافاتی باشد و کسانی در صدد اصلاح انحرافات آن برآیند ما باید از آنها منوع باشیم.

این کار هیچ عیبی ندارد، ولی منظور ما از هجوم فرهنگی، بنابر اصطلاح معروف، عکس این مطلب است:

یعنی ایجاد تغییر نا مطلوب به وسیله گروهی در جامعه تا ارزشها را به ضد ارزشها تبدیل کنند، باور های صحیح را از مردم بگیرند ، تردید ، وسوسه، بی باوری ، وارفتگی و وانهادگی در مردم ایجاد کند، حالت پوچگرایی یا باورهای کاذب و ارزشهای غلط به جامعه تزریق کنند، منظور از هجوم فرهنگی همین است.

تهاجم فرهنگی/ استاد محمدتقی مصباح یزدی/ ص73

شریعه فرات ، پیش روست و چند هزار سوار دشمن پشت سر.

سوار تشنه لب،لحظه به لحظه به آب نزدیکتر می شود،با مشک خالی بردوش و شمشیری در دست و لبخندی شیرین برلب.

لبخند،لبهای ترک خورده اش را به خو ن می نشاند.

اسب در زیر پایش ،به عقابی می ماند که مماس بازمین پرواز می کند.

آنقدر رعنا و رشید و بلند بالاست که اگر پا از رکاب ،بیرون کشد ، سر انگشتانش، خراش برچهره زمین می اندازد.

سوار دمی به عقب برمیگردد و گشته های خویش را مرور می کند. همه ی این جنازه ها که اکنون در سایه سار نخلها خفته اند،تا لحظاتی پیش ایستاده بوده اند و سدی شکست ناپذیر می نموده اند.فرمانده سپاه دشمن گفته است که اگر اینان به آب دست پیداکنند و جان بگیرند، احدی از شما  را زندهنمیگذارند.

اما کیست این سردار که از میان چهار هزار سوار نیز دار عبور کرده است و خود را به آب رسانده است ،بی انکه آب در دلش تکان بخورد؟!

این، عباس علی است. فرزند علی ابن ابیطالب.

((تورا برای همین روز میخواستم عباس !ناز بازوان تو!حالا بدان چرا در ابتدای ورودت به این جهان ،بر دستها و بازوان تو بوسه می زدم و سر انگشتانت را با آب دیده می شستم.))

این عباس علی است. خسته ، گرسنه ، تشنه،داغدیده و مصیبت زده.

داغ هایی که هرکدام به تنهایی برای از پا درآودن مردی کافی است؛داغ سه برادر،داغ یک فرزند،داغ چندین برادر زاده و خواهر زاده و داغ چند ده عزیز و همدل و همراه.

نه خستگی ، نه تشنگی ، نه گرسسنگی ، نه اینهمه داغ، هیچکدام تا ازکف عباس نربوده و توان عباس را نفرسوده ، اما دیدن تشنگی حسین و بچه های حسین ، طاقتش را سوزانده و اورا راهی شریعه کرده است…

معرفی کتاب سقای آب و ادب/نویسنده سید مهدی شجاعی/ناشر استان کتاب/شقایق نوری.

«در منطق حکمرانی رهبر انقلاب یکی از پایه‌های اساسی تداوم حاکمیت، «حفظ ساختار‌های رسمی» است. حفظ ساختار‌های رسمی و مکانیسم‌های طراحی شده‌ی قانونی، آنقدر برای رهبرانقلاب از اهمیت برخوردار است که هرکجا ببینند این ساختار‌ها به بهانه‌ای در حال مخدوش شدن است، بلافاصله وارد میدان می‌شوند.»

ایشان در سخنرانی خود  درتاریخ ۲۶ /آبان/ ۱۳۹۸فرمودند:اول اینکه  باید با “چشم خوشبینی” به تصمیم سران قوا نگریست.

نکته دومی که رهبر انقلاب بر آن تاکید کردند این بود که آتش زدن بانک و آسیب زدن به اموال عمومی “کار مردم نیست، این کار اشرار است.”

نکته سوم توصیه به مسئولان کشور بود که دقت کنند تا از مشکلات کاسته شود. ایشان تاکید کردند گرانی بیشتر نشود. رهبر انقلاب همچنین از مسئولات امنیت کشور نیز خواستند به وظایف خود عمل کنند.

نکته چهارم این بود که رهبر انقلاب از مردم خواستند از آشوبگران و ناامن کنندگان کشور فاصله بگیرند.

یکی از مسائلی که در این باره مطرح شده این است که رهبر انقلاب از سطح مسئله که همان افزایش قیمت بنزین و افزایش فشار به مردم است عبور کرده و عمق ماجرا را دیده اند.

دو مبنا برای موضع رهبری دیدهشده:

اول اینکه “بدانیم و باور کنیم ایشان در جایگاه یک رهبر الهی و همانند امام خمینی (ره) در پی انجام تکلیف الهی خویش است.”

همچنین  «وقتی تکلیف الهی رهبر با معیار‌های امثال ما که معمولا آغشته و آلوده به حب و بغض‌های شخصی و تمایلات و منافع سیاسی و جناحی است بخواهد سنجیده شود معلوم است که انطباق پیدا نمی‌کند و برخی از پرسش‌ها ناشی از این اختلاف مبناست! “

 دوم اینکه"احاطه ایشان به مسائل کشور، منطقه و جهان” را درنظر بگیریم که: «تشخیص بین خوب و بد در بسیاری مواقع دشوار نیست، اما بین دو خوب، تشخیص خوبتر و بین دو بد تشخیص بدتر نیازمند تدبیر است. تدبیر یعنی ژرف نگری و دیدن لایه‌های زیرین و پایان کار یک تصمیم یا یک رویداد. “

چنین قوه تدبیری برای مدیریت‌های عالی و کلان از اهمیتی به مراتب بیشتر برخوردار است و تشخیص نادرست ممکن است جبران ناپذیر باشد. “

#لطفاندانسته_قضاوت_نکنیم