این ماه مبارک، در میان ما به شایستگی زیست، و به نیکی هم نشین ما گردید، و گران مایه ترین سود های اهل جهان را به ما بخشید. سپس چون زمانش به انجام رسید و مدتش به سر آمد و شمار روزهایش پایان گرفت، از ما جداشد.

اینک او را به درود می گوییم؛ همچون به درود گفتن کسی که فراقش بر ما دشوار است و رفتنش ما را دچار اندوه و وحشت می کند و عهدی نگه داشتنی و حرمتی رعایت کردنی و حقی گذاردنی از وی را بر ما لازم می گرداند. پس می گوییم:

سلام بر تو ای بزرگترین ماه خدا، و ای عید دوستان خدا!

سلام بر تو ای گرامی ترین اوقاتی که همنشین ما بودی، و ای بهترین ماه در همه روز ها و ساعت ها!

سلام بر تو ای همنشین که تا هستی پر قدر و منزلتی، و چون از ما جداشوی فراق تو درد ناک است!

ای مایه امید که دوری ات برای ما سخت و رنج افزاست.

دعای 45 صحیفه سجادیه

گردآوردنده:فاطمه نیلبرگی

برخورد حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام با ابن ملجم چگونه بود؟ آیا این ماجرا صحت دارد که آن حضرت، به ابن ملجم خبر داد که «تو در آینده قاتل من خواهی بود»؟

آن طور که در تاریخ نوشته شده، زمانی که یمنی‌ها برای بیعت با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به خدمت ایشان رفتند، هر کسی یک بار با آن حضرت بیعت می‌کرد. اما وقتی نوبت به ابن ملجم رسید، آن حضرت سه بار از ابن ملجم بیعت گرفتند. به این معنا که یک بار ابن ملجم با آن حضرت بیعت کرد، وقتی داشت از آن حضرت دور می‌شد امام علی علیه السلام به او فرمودند که بیا و بار دیگر بیعت کن. دوباره ابن ملجم با امام بیعت کرد و باز هم امام برای بار سوم از او بیعت گرفتند.

ابن ملجم از این نوع رفتار حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام تعجب کرد و پرسید که چرا از دیگران یک بار و از من سه بار بیعت گرفتید؟ امام در جواب او شعری خواندند با این مضمون که «من زندگی او را می‌خواهم اما او اراده کشتن من را دارد. عذر پذیرش خود را نسبت به دوست مرادی خود بیاور. ای ابن ملجم برو که به خداوند سوگند گمان ندارم به آنچه گفتی وفا کنی.» درواقع امام با این جمله به او این پیام را رساندند که بر بیعت خود استوار باقی نخواهد ماند و بیعت شکنی خواهد کرد.

آیا امام علی علیه السلام به طور مستقیم، رویداد شهادت خود به دست ابن ملجم را به او خبر دادند؟

ماجرای دیگری هم در تاریخ ثبت شده با این مضمون که ابن ملجم از امام علی علیه السلام، اسبی خواست و امام از او سؤال کردند که آیا تو ابن ملجم مرادی هستی؟ او جواب مثبت داد. امام به یکی از یاران خود دستور دادند که یک اسب سرخ رنگ به ابن ملجم بدهد. او هم اسب را گرفت، بر روی آن سوار شد و وقتی می‌خواست از امام دور شود، امام یک بار دیگر همان شعر را تکرار کردند و فرمودند: «من زندگی او را می‌خواهم اما او قصد کشتن من را دارد.»

زمانی هم که ابن ملجم در شب نوزدهم ماه رمضان، فرق مبارک آن حضرت را شمشیر زهرآلود شکافت، او را به خدمت امام علی علیه السلام آوردند و آن حضرت به او فرمودند که من همه آن خوبی‌ها را به تو می‌کردم با وجودی آنکه خبر داشتم تو در آینده قاتل من خواهی بود. اما آن خوبی‌ها در حق تو برای این بود که از خدای متعال در اتمام حجت با تو کمک بگیرم.

منبع:خبر گزاری تسنیم ،خرداد 1398

گردآورندگان:شقایق نوری ،مهدیه سنچولی

اگر کمی تامل کنیم میتوانیم شباهت شب قدر و قیامت را احساس کنیم. شب قدر مانند روز قیامت است که سرنوشت آدم‌ها مشخص می‌شود، تمام گذشتۀ انسان محاسبه و برای آینده برنامه‌ریزی می‌شود، با این تفاوت که عذاب در کار نیست و آبروی کسی نمی‌رود و پس از آن فرصت بازگشت هم وجود دارد، اما رحمت خدا از سر و روی عالم می‌بارد.

در شبهای قدر که شب تولد ثقل اکبر و قرآن کریم است، خوب است قدری قرآن بخوانیم و جرعه جرعه آیاتش را بنوشیم. یکی از بهترین صورت‌های قرآن خواندن قرائت قرآن در نماز است، از این مؤدبانه‌ترین حالت قرآن خواندن غفلت نکنیم.

از هر ذکر و دعایی که بیشتر دلتان را به خدا متوجه می‌کند استفاده کنید و متن‌هایی که می‌تواند احساس عالی و اشک جاری به شما بدهد را در نزد خود بخوانید، اگر چه اشک شرط مطلق استجابت نیست، اما بهترین شرایط استجابت را فراهم می‌کند.

اگر می‌خواهیم شبهای قدر به عبادت در تنهایی بپردازیم، لااقل بخشی از شب را در میان جمع مردم حاضر باشیم تا به تواضع نزدیکتر باشد، و از نور نیّت مؤمنان بی‌بهره نگردیم. کم نیستند کسانی که در این شبها با خدا آشتی می‌کنند، آنگاه خدای مهربان به همۀ کسانی که در آن‌جا حضور دارند شادی و رحمت خود را تقسیم می‌کند. کم نیستند دل‌دادگانی که خدا هر که در کنار آنها باشد را مورد عنایت خاص خود قرار خواهد داد.

منبع:برگرفته از سلسله سخنرانی استاد پناهیان

گردآورنده: مهدیه سنچولی

خدایا! برمحمّــد«صلی الله علیه وآله» وخاندانش درودفرست ومرا از اسراف وزیاده روی به دور دار، وبا بخشش ومیانه روی راه اعتدال رابنمای.

چنان کن که درکار خود اندازه نگه دارم وبه لطف تومال خودرابیهوده خرج نکنم.

روزی ام را پیوسته از راه های حلال بر من روان گردان، وانفاق مرادر راه کارهای نیک انداز، ومالی راکه برای من خودبزرگ بینی آورد یا به ستم منجرشود ویابه سرکشی انجامد، ازمن بستان.

منبع:صحیفه سجادیه/فرازی ازدعای سی ام.

گردآورنده:فاطمه نیلبرگی

برداشت اول

روزه‌داری که در ماه مبارک رمضان، روزه می‌گیرد، از ابتدای صبح، نگران است و منتظر. نگرانِ اینکه نکند روزه آن روز را به پایان نرساند و محروم از ثواب بی‌پایان و سزاوار عقاب دردناک ـ در صورت عصیان ـ گردد؛ و منتظر فرا رسیدن مغرب و ندای مؤذن و افطاری. آن نگرانی، موجب مراقبت بیشتر می‌شود و این انتظار، غنچه‌های شوق را لحظه به لحظه در روح او سبز می‌کند. شوق چشم به راهی برای فرا رسیدن مغرب و در انتظار مؤذن بودن، تنها از آنِ کسی است که خود را در دریای دشوار روزه‌داری، افکنده و امواج سهمگین نگرانی را به دوش کشیده و هر لحظه خود را نسبت به احکام و آداب روزه، رصد کرده است.
شوق انتظار ظهور نیز، تنها نصیب کسی می‌شود که تکلیف دشوار عصر غیبت را قبول کرده و نگران انجامِ دقیق آن باشد؛ آن وقت است که هر چه به وقت ظهور نزدیک می‌شود، عطش و شوق ظهور نیز در او افزونی می‌گیرد. ادعای اشتیاق ظهور امام زمان ـ ارواحنا له الفداء ـ بدون تن دادن به وظایف عصر غیبت، به همان اندازه دروغین است که ادعای انسان بی‌روزه، در مورد وقت افطار!

برداشت دوم

روزه‌داری، بدون آگاهی از احکام و آداب روزه‌داری و خوردن سحری، کاری سخت و شاید ناممکن است. ادعای انجام تکالیف زمان غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف که به آن « انتظار » گفته می‌شود ـ نیز بدون آگاهی از احکام و آداب آن و بدون آمادگی جسمی و روحی برای انجام آن، کاری بس ناشدنی است. چرا بعضی از ما فکر می‌کنیم که اگر فقط در انتظار حکومت عدل مهدوی باشیم، به خیمه‌گاه منتظران حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف درآمده‌ایم؟ در حالی که نه به لوازم انتظار آگاهیم و نه نسبت به انجام آن، کوشا.

برداشت سوم

یک روزه‌دار، در عین اینکه منتظر فرا رسیدن مغرب است، کارهای خویش را هم تعطیل نمی‌کند؛ بلکه به تمام مسئولیت‌های خودش پایبند است. اما نکته اینجاست که روح روزه‌داری در تمام کارهایش جریان دارد و حتی در کمیت و کیفیت انجام کارهایش، مراقب است که بر خلاف روزه‌داری، کاری انجام ندهد و از انجام آنچه او را در این امر، ناتوان می‌کند، پرهیز دارد. چه کسی گفته و کجا نوشته شده که انتظار ظهور، به معنی تعطیل کردن کارهاست؟ چگونه می‌توان ادعای چشم‌به‌راهی دولت موعود را از کسی که در فعالیت‌های روزمره‌اش، بویی از انتظار، استشمام نمی‌شود، پذیرفت؟

برداشت چهارم

همچنان که روزه‌دارِ منتظر ندای اذانِ مغرب، اگر برای افطار، مهمان عزیزی داشته باشد، تنها گوش به زنگ صدای درب خانه نیست، بلکه علاوه بر انجام کارهای روزه‌مره و کوشش در حفظ روزه خود، تمام تلاش خویش را برای پذیرایی مطلوب از میهمانش به کار می‌بندد و در وقت افطار هم منتظر صدای زنگ در است که از آمدن محبوبش خبر می‌دهد، منتظرِ ظهور حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز تنها گوش به زنگ بانگ ظهور نیست؛ بلکه علاوه بر انجام کارهای شخصی، تمام تلاش خود را برای آماده نمودن سفره پذیرایی از ایشان آماده می‌کند تا به بهترین نحو، از ایشان، استقبال و پذیرایی نماید. این همان آداب و لوازم انتظار است.

منبع:مجله امان شماره 31

گردآورنده حدیثه یگانه پور