براي روشن شدن جواب سوال، توجه به چند نكته ضروري است:

1. هوشمندي در عرصه روايت شناسي: نگاه كارشناسي به هر روايت، بسيار جدّي است. هر روايتي تا از زير ذرّه بين يك كارشناس هوشمند و نكته سنج عبور نكند، مورد داوري قرار نمي گيرد. روايت مورد نظر هم اين گونه است. آن چه پيرامون اين روايت قابل بيان است، اين است كه: قسمت اول اين روايت در كتاب هاي معتبر هم چون، بحار الانوار، الغدير، مستدرك، مدينه المعاجز، فرائد السبطين و…[1] آمده است. قسمت پاياني روايت نيز در كتاب هاي گوناگون و دست دوّم، بدون ذكر سند بيان شده است. از اين روي، اين روايت، در منابع شيعه و اهل تسنن بيان شده است و از شهرت خاصي برخوردار است.

2. سند روايت: در مورد سند اين روايت، حرف و حديث بسياري بيان شده است. در يك جستجوي ميداني كه صورت گرفت، برخي از كارشناسان عرصه روايي، آن را حديث قدسي گرفته اند و برخي ديگر، از جمله آيت الله موسي شبيري زنجاني آن را محتمل الصدور دانسته اند. برخي ديگر هم چون آيت الله محمد علي گرامي از دلالت اين روايت دفاع كرده اند ولي سند آن را به خاطر راوياني چون صالح بن عبد الوهاب و برخي روات ديگر ضعيف دانسته اند.[2]
آيت الله سيد حسن مير جهاني، در كتاب جنّه العاصمه، سلسله سند اين روايت را بيان داشته است، مي فرمايد: «في كتاب كشف اللئالي تاليف صالح بن عبد الوهاب بن العرندس انّه روي عن الشيخ ابراهيم بن الحسن الوراق عن الشيخ علي بن الجزائري عن الشيخ احمد بن فهد الحلي عن الشيخ زين الدين عليّ بن الحسن الخازن الحائدي عن الشيخ ابن عبد الله محمد بن مكي بطريقه يعني الشيخ ابي طالب محمد فخر المحققين عن والده الحسن بن مطهّر العلامه الحلي عن الشيخ ابي القاسم جعفر بن الحسن بن سعيد الحلّي المحقق علي الاطلاق عن السيد بن علي فخار بن المعد الموسوي عن الشيخ الشاذان بن جبرئيل القمي عن الشيخ محمد بن ابي القاسم الطبري عن الشيخ ابي عليّ الحسن عن والده الشيخ الطائفه عن الشيخ المفيد عن شيخه الصدوق عن ابي جعفر محمد بن علي بن موسي بن بابويه القمي بطريقه يعني عليّ بن احمد بن موسي عن محمد بن ابي عبد الله الكوفي عن محمد بن اسماعيل البرمكي عن جعفر بن احمد عن عبد الله بن الفضل عن مفضل بن عمر عن جابر بن يزيد الجعفي عن جابر بن عبد الله انصاري عن رسول الله ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ عن الله تبارك و تعالي انه قال: يا احمد لولاك …»[3]
در سلسله روات اين روايت، صالح بن عبد الوهاب مجهول است و نامش در كتاب هاي رجالي نيامده است.[4] ابراهيم بن الحسن، مشترك است و با پسوند رزاق يا ورّاق در كتاب هاي رجالي نيامده است. علي بن هلال جزائري نيز مجهول است و نامش در كتاب هاي معتبر رجالي مثل تنقيح المقال نيامده است. احمد بن فهد الحلي، عليّ بن الحسن الخازن الحائري و … نيز مجهول هستند. آيت الله گرامي كه از دلالت روايت محكم دفاع كرده است، پيرامون سند روايت فرمود: «صالح بن عبد الوهاب و برخي روات سابق او مجهول هستند ولي اين نكته دليلي بر كذب روايت نيست…».[5]
بنابر اين براي مردود دانستن روايت از جهت سند، كافي است كه يكي از روات در سلسله سند مجهول و يا غير ثقه باشند و با وجود يك راوي مجهول، روايت از نظر سندي از كار مي افتد. از اين روي اين روايت از نظر سندي ضعيف است و چندان قابل دفاع نيست. ساير روات نيز در سلسله سند اين روايت، كارايي خود را از دست مي دهد، لذا به علت رعايت اختصار از بررسي سرنوشت ساير روات صرف نظر شد.

3. دلالت روايت
آن چه پيرامون دلالت يك روايت قابل بيان است اين است كه: «اگر دلالت و معناي روايت مخالف قرآن و مستندات شرع باشد و با مباني شرع و عقلي سازگاري نداشته باشد؛ طرد و ردّ مي شود،[6] در غير اين صورت مي توان روايت را مورد پذيرش متني قرار داد و از باب تسامح در ادله سنن آن را پذيرفت. چون طبق قاعده و اصل: «دلالته تغني عن السند»، مفهوم و محتواي روايت، از سند بي نياز و احتياجي به آن ندارد.[7] روايت مورد بحث نيز اين گونه است. از يك طرف مخالف قرآن و مستندات شرع و مباني شرعي و عقلي نيست، از طرف ديگر محتوا و معناي آن نياز به سند ندارد.
قرآن شريف مي فرمايد؛ انبياء از جهت نبيّ بودن با هم تفاوتي ندارند. «لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ…؛[8]بين هيچ يك از پيامبران او (از جهت نبوّت) فرق نمي گذاريم (و نبايد هم فرق گذاشت).)) ولي از جهت مراتب، انبياء داراي مراتب مي باشند و مراتب شان نسبت به هم متفاوت مي باشد. مي فرمايد: «تِلْك الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ مِّنْهُم…؛[9] اينان پيامبراني هستند كه بعضي را بر بعضي برتري بخشيديم؟ بنابر اين مراتب پيامبران نسبت به هم متفاوت مي باشد. رسول رحمت ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ چون هم صاحب منصب نبوّت و هم رسالت و هم امامت است، سر آمد همه پيامبران مي باشد.))
او «رحمةللعالمين»[10] است … و از اين جهت مرتبه رسول رحمت بر همه پيامبران برتري دارد. اين امر در مورد ائمه ـ عليهم السلام ـ نسبت به هم و ائمه ـ عليهم السلام ـ نسبت به پيامبران و بين پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ و امام علي ـ عليه السلام ـ و فاطمه زهرا ـ سلام الله عليها ـ نيز وجود دارد.
كسي كه صاحب مقام امامت است از كسي كه صاحب مقام نبوّت است برتر است و اين يك امر بديهي است.

آن چه كه از روايات به دست مي آيد اين است كه هدف از خلقت همه عالم هستي، پيامبر (ص) و اهل بيت بوده اند. از طرفي از چند روايت به دست مي آيد كه در ميان خود پيامبر (ص) و اهل بيت ـ عليهم السلام ـ هم ترتيبي بوده است و يكي دو روايت هم مي فهماند كه به خلقت پيامبر و علي و حسنين (در خلقت نوري) هنوز نور مطلق تحقق نيافته بود و با وجود زهرا ـ سلام الله عليها ـ، غايت خلقت همگي تحقق پيدا كرد. يعني پيامبر و علي و حسنين ـ عليهم السلام ـ نيز قدم آخر نيستند و ما قبل آخر مي باشند و مقدمه آخرين، فاطمه زهرا (س) مي باشد.[11]
مفاد روايت «لولا عليّ» اين مي شود كه اگر امامت نبود، نبوّت پديد نمي آمد، اين مطلب دور از قاعده نيست، زيرا نبوّت بيان قانون است و مجريان آن امامان ـ عليهم السلام ـ هستند بنابر اين امامت از نبوّت مهم تر است.
نگوييد: پس علي ـ عليه السلام ـ مهم تر از پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ است؟ با اين كه خود علي ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «من يكي از شاگردان محمّد هستم» نه اين طور نمي گوييم بلكه مي گوييم پيامبر دو منصب دارد: يكي نبوّت و دوم امامت … پس مفاد جمله دوم روايت اين است كه اگر امامت نبود نبوّت انجام نمي شد. در واقع اين قسمت از روايت همگام و هم سو با قرآن شريف است كه مي فرمايد: «يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْك مِن رَّبِّك وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ؛[12] اي پيامبر آن چه از سوي پروردگارت بر تو نازل شده است (به مردم) برسان؛ و اگر چنين نكني، رسالت خود را نرسانده اي» از اين روي پس از ابلاغ امامت علي ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «الْيَوْمَ أَكمَلْتُ لَكمْ دِينَكمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكمُ الإِسْلاَمَ دِينًا؛[13] امروز دين شما را برايتان به كمال رساندم و نعمت خود را بر شما تمام كردم و دين اسلام را بر شما پسنديدم».
با اين نگاه، اين قسمت از حديث كاملاً همسو و همگام با قرآن است و از محتواي بسيار دقيق، ظريف و عميق برخوردار است و آن اين كه مقام امامت فوق مقام نبوت است و تداوم اهداف نبوت نيز به تداوم امامت منوط است.[14]
در واقع اين قسمت از روايت، تفسير دو آيه فوق است كه اگر بنا به مصلحتي نام مبارك امام علي ـ عليه السلام ـ در دو آيه بيان نشد، اين حديث قدسي[15] از آن پرده بر مي دارد و مي گويد: «لولا عليّ لما خلقتك» آني كه اكمال و اتمام دين به آن وابسته است، امامت امام علي ـ عليه السلام ـ است. غير از امام معصوم كسي نمي تواند آثار و اهداف نبوّت را حفظ كند.

اما جمله سوم روايت: «لولا فاطمة لما خلقتكما» اقبال لاهوري جايگاه فاطمه زهرا را در جهان هستي هم چون مركز پرگار عشق مي داند؛ مي گويد:
مادر آن مركز پرگار عشق    مادر آن كاروان سالار عشق[16]
در اين قسمت از حديث فاطمه زهرا محور خلقت قرار گرفته است. او محور آفرينش است. اگر وجود او نبود نسل رسول عشق منقطع مي شد.[17] پس بحث در اين نيست كه فاطمه زهرا از علي ـ عليه السلام ـ و پيامبر (ص) بزرگتر است و علي ـ عليه السلام ـ از پيامبر (ص) بلكه بحث در اين است كه جايگاه و نقش آفريني هر كدام از سه بزرگوار در خلقت جهان هستي چه قدر و چگونه مي باشد؟ وجود فاطمه زهرا ـ سلام الله عليها ـ از اين جهت تا قيامت تداوم نبوّت، امامت و اسلام ناب محمدي ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ است. او واسطه بين نبوت و امامت است و تكامل خلقت در سايه تبيين رسالت و امامت است و هر دو از نسل فاطمه زهرا. پس او مصدر ائمه ـ عليهم السلام ـ است و تداوم بخش دعوت محمد ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ و ولايت.[18] اگر او نبود امامت تداوم نداشت و رسالت ابتر و ناقص مي ماند. پس چه اشكال دارد كه گفته شود: اگر فاطمه نبود علي يعني امامت نبود و اگر علي يعني امامت نبود پيامبر يعني رسالت نبود.[19]
اگر از جهت اثبات حقانيت نيز به حقانيت فاطمه زهرا نگريسته شود؛ مي توان در عرصه رسالت و ولايت به دشمنان گفت: شما مي گوييد: پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ و امام علي ـ عليه السلام ـ دست به شمشير بردند، با يهودي هاي مدينه، كفار، مشركين و منافقين و معاويه جنگيدند و … فاطمه زهرا ـ سلام الله عليها ـ كه دست به شمشير نبرد و با كسي جنگ نكرد … چرا حق او را غصب كردند. چرا او را شهيد كردند؟! امام حسين ـ عليه السلام ـ دست به شمشير برد و …. علي اصغر چه؟ «بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ».[20]
به هر تقدير گاهي متن روايت به حدّي محكم است كه راوي را هم اعتبار مي بخشد و گاهي راوي به روايت.[21] متن اين روايت نيز به راوي اعتبار مي بخشد و يا طبق اصل «دلالته تغني عن السند» ما را از سند آن بي نياز مي كند.
اين بود بيان مجمل و تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل.

ادامه »

آيا هر بار، در جمله «ايّاكَ نَعْبُدُ و ايّاكَ نَسْتَعين» نماز، مجبور به دروغ گفتن هستيم؟

بسياري از آيات و دعاهاى وارده از معصومين عليهم السلام ذو ابعاد است، يعنى علاوه بر جنبه تحميد و تسبيح و ذكر و دعا و تضرّع و عرض حاجت، جنبه ‏هاى آموزشى، عرفانى و تربيتى در آن لحاظ شده است.
در بسيارى از ادعيه بعد تربيتى بيش تر از ساير ابعاد است و به عبارت ديگر، در ادعيه وارده پيامى‏ نهفته است كه منظور اصلى از دعا همان پيام است و دعا وسيله ابلاغ آن پيام.
به عنوان مثال، وقتى در زيارت امام حسين عليه السلام مى ‏گوييم: «يا ليتنى كنت معكم فافوز معكم» اين جمله را تنها به عنوان يك آرزوى بى محتوا نمى‏ گوييم. در اين جمله پيام شهادت طلبى و تأسّى به امام حسين عليه السلام و اصحاب فداكار آن حضرت مطرح است و تكرار آن به منظور ايجاد همين روحيه در زائران حسينى است.
اين جملات گرچه به صورت اخبار است ولى در واقع از مقوله انشاء است. يعني اين كلمات را بدين قصد مى‏ گوييم كه بايد اين چنين باشيم نه اين كه من اين چنين هستم.

جمله«ايّاكَ نَعْبُدُ و ايّاكَ نَسْتَعين» در سوره فاتحه نيز به همين صورت مي باشد يعني اگر به منظور اخبار و شرح حال گفته شود در غالب اوقات و افراد دروغ واضح است. چه كسى مى‏ تواند ادعا كند كه تنها خدا را مى‏ پرستد و از ديگرى چيزى نمى‏ خواهد؟ اما اين جمله در قالب اخبار با پيامى همراه است كه آن پيام جنبه انشايى و ايجابى دارد. يعنى: اى نمازگزار بايد اين چنين باشى، پس بكوش تا به اين مرحله از عبوديت نائل شوى.[1]
از همين رو امام رضا عليه السلام در تفسير جمله«ايّاكَ نَعْبُدُ و ايّاكَ نَسْتَعين» مي فرمايد:
با عبارت«إِيَّاكَ نَعْبُدُ» بنده رغبت و تقرّب خود به خدا را بيان كرده و نيز خبر مى‏ دهد از اخلاص عمل فقط براى خالق نه ديگرى.
و با عبارت«إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ» بنده از خدا تقاضا مى‏ كند كه توفيق و عبادتش را زياد كرده و نعمت‏ ها و نصرتش را خالق نسبت به او ادامه دهد.[2]
همان گونه كه ملاحظه مي نماييد امام در تفسير اين جمله بيش تر جنبه ايجابي آن را لحاظ نموده و اين كه بنده با بيان اين جملات به دنبال زياد شدن توفيق و عبادتش مي باشد نه اين كه به دروغ مطلبي را بيان كرده باشد.

منبع :
[1] - آيت الله مهدوى كنى‏، نقطه‏ هاى آغاز در اخلاق عملى‏، دفتر نشر فرهنگ اسلامى‏، هفتم‏، 1376ش، ص 637
[2] - علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏1، ص 825
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)
 
 
 

مدیر مؤسسه شهید کاظمی از اهتمام و علاقه شهید حججی به ترویج فرهنگ کتاب خوانی می‌گوید و می‌افزاید: علاقه و اهتمام او تا آنجا بود که اولین هدیه‌ای که به همسرش داد کتاب بود و هرگاه به مهمانی می رفت به دوستان و اقوام کتاب معرفی می کرد و به آنها کتاب هدیه می‌داد. به همسرش ماهانه یک کتاب هدیه می‌داد و برای ترغیب او به خواندن کتاب از آنچه که از آن کتاب خوانده بود امتحان می‌گرفت و به او هدیه ای دیگر می‌داد. حتی در مراسم عقدش هم چند کتاب مانند کتاب سلام بر ابراهیم و چند کتاب دیگر به همسرش هدیه داده بود.

وی می‌افزاید: در زندگی اش هرگاه با مشکل مواجه می‌شد با کتاب آن مشکل را بر طرف می‌کرد. یکی از تأسفاتی که همیشه می خورد و جالب بود این بود که می گفت من از سال 85 که وارد مؤسسه شدم دنیای جدیدی به روی من باز شد و پشیمان هستم که چرا از بچگی کتابخوان نبودم. محسن حتی در گروه‌هایی که در فضای مجازی به ترویج تفکرات تشیع انگلیسی و تکفیری مشغول هستند عضو بود, شبهات و مسائلی که در گروه مطرح می‌شد را می نوشت بعد می‌رفت مطالعه می‌کرد و پاسخ آن شبهات را پیدا می‌کرد و در آن گروه ها مطرح می کرد.

خلیلی می‌گوید: محسن بعد از آنکه وارد سپاه شد عصرها به کتابفروشی می‌آمد و پولی که از قِبَل این کار به دست می‌آورد را برای اردوهای جهادی کنار می‌گذاشت. رشته تحصیلی محسن برق ساختمان بود و برق کشی ساختمان ها را نیز انجام می‌داد و پول دستمزدش را در قُلَّکی که برای این کار کنار گذاشته بود نگه می‌داشت و هر دفعه که به اردوی جهادی می رفتیم 4-3 میلیونی که جمع کرده بود را خرج اردو می‌کرد.

منبع:http://www.afkarnews.ir/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C-3/648165-%D9%86%D8%A7%DA%AF%D9%81%D8%AA%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C-%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%A8%DB%8C-%D8%B3%D8%B1

1- سرور زنان عالم
از امام زمان (عج) نقل شده كه درباره ايشان فرموده‌اند:
«و زوّجه ابنته سيدة نساء العالمين» (1)؛
«پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم)، دخترش سرور زنان عالم را به نكاح او - حضرت علي (عليه السلام) - درآورد».
فاطمه‌ي زهرا (سلام الله عليها) به اعتراف برخي از علماي اهل سنت و اجماع شيعه‌ي دوازده امامي، برتر از زنان عالم حتي از حضرت مريم (عليهاالسلام) و زنان پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) است، و كسي تا روز قيامت همتا و همانند او نخواهد بود.
 
- صفات حضرت زهرا (2سلام الله عليها) از ديدگاه امام زمان (عج)
از امام زمان (عج) نقل شده كه به خداوند متعال عرضه مي‌دارد:
«… و اتقرب اليك بخِيرة الأخيار، و امّ الانوار، و الانسية الحوراء، البتول العذراء، فاطمة الزهراء» (2)؛
«و به تو نزديكي مي‌ جويم به برگزيده‌ ي برگزيدگان، و مادر انوار و انسيه‌ي حورا، بتول عذراء، فاطمه زهرا (عليهاالسلام)».
امام زمان (عج) براي مادرش حضرت زهرا (عليهاالسلام) صفاتي را ذكر كرده است؛
1- بهترين انتخاب شده‌ها.
2- مادر اماماني كه همگي نور هدايت‌اند.
3- انساني كه همچون حورالعين است.
4- قطع شده و بريده شده از عادات زنانگي.
5- دوشيزه و باكره بودن.
6- پرتو افكني و نور افشاني.
7- بازگرفته از آتش دوزخ.

3- حضرت زهرا (سلام الله عليها) الگوي حضرت مهدي (عج)
امام مهدي (عج) مي‌فرمايد:
«وَفي إبْنَةِ رَسُولِ اللهِ (صلي الله عليه و آله و سلم) لي أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ» (3)؛
«دختر رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) (فاطمه زهرا (عليهاالسلام)) براي من، اسوه و الگويي نيكو است».
شيخ طوسي (رحمه الله)، در كتاب الغيبة خويش، قصّه‌ي مشاجره‌ي ابن ابي‌غانم قزويني با جماعتي از شيعه، درباره‌ي امر جانشيني امام عسكري (عليه السلام)، را نقل كرده است. ابن ابي‌غانم اعتقاد نداشت كه امام عسكري از خود جانشيني به يادگار گذاشته است. عده‌اي از شيعيان، به حضرت نامه‌اي مي‌نويسند و در آن، مشاجره‌اي را كه ميان ابن ابي‌غانم و جماعت شيعه ايجاد شده، يادآور مي‌شوند.
حضرت قائم(عج)، در جواب نامه، به خطّ مبارك خود، بعد از دعا براي عافيت شيعيان از ضلالت و فتنه‌ها، و درخواست روح يقين و عاقبت به خيري آنان، و تذكر به اموري چند، مي‌فرمايد: «فاطمه‌ي زهرا، دختر رسول خدا، براي من، در اين مسئله، الگوي خوبي است».

در اين‌ كه حضرت چه گفتار يا رفتاري از حضرت زهرا(س)، را سرمشق خويش قرار داده، احتمال‌هاي مختلفي بيان شده است. كه در اين‌جا، به سه مورد از آن‌ها اشاره مي‌شود:
1- حضرت زهرا (س)، تا پايان عمر شريفشان، با هيچ حاكم ظالمي بيعت نكرد. حضرت مهدي (عج)، هم بيعت هيچ سلطان ستمگري را بر گردن ندارد.
2- شأن صدور اين نامه اين است كه برخي از شيعيان، امامت ايشان را نپذيرفته‌اند. حضرت مي‌فرمايند: «اگر مي‌توانستم و مُجاز بودم، آن‌چنان مي‌كردم كه حق بر شما كاملاً آشكار شود به گونه‌اي كه هيچ شكّي براي شما باقي نماند، ولي مقتداي من حضرت زهرا (س) است. ايشان، با اين كه حق حكومت از حضرت علي (عليه السلام)، سلب شد، ولي هيچ‌گاه براي بازگرداندن خلافت، از اسباب غير عادي استفاده نكرد. من نيز از ايشان پيروي مي‌كنم، و براي احقاق حقم، در اين دوران، راه‌هاي غير عادي را نمي‌پيمايم.»
3- حضرت در پاسخ‌نامه، فرموده است: «اگر علاقه و اشتياق فراوان ما به هدايت و دست‌گيري از شما نبود، به سبب ظلم‌هايي كه ديده‌ايم، از شما مردمان روي‌گردان بوديم.» حضرت، با اشاره به حضرت زهرا (عليهاالسلام)، مي‌خواهند بفرمايند، همان‌طوري كه اذيت و آزاري كه دشمنان نسبت به حضرت فاطمه (عليهاالسلام)، روا داشتند، و سكوتي كه مسلمانان پيشه كردند، هيچ كدام سبب نشد كه ايشان از دعا براي مسلمانان دست بكشند، بلكه آن حضرت، ديگران را بر خود مقدم مي‌داشت، من نيز اين ظلم‌ها و انكارها را تحمّل مي‌كنم و از دل‌سوزي و راهنمايي و دعا و… براي شما، چيزي فرو نمي‌گذارم.

4- توسل امام زمان (عليه السلام) به جده‌اش فاطمه (عليهاالسلام)
از امام زمان (عليه السلام) نقل شده كه در دعايي عرضه مي‌دارد:
«و اتقرّب اليك بخيرة الأخيار، و امّ الانوار، الانسية الحوراء، البتول العذراء، فاطمة الزهراء» (4)؛
«و به تو نزديكي مي‌جويم به برگزيده‌ي برگزيدگان، و مادر انوار، و انسيه‌ي حوراء، بتول عذراء، فاطمه‌ي زهرا».
فاطمه‌ي زهرا (عليهاالسلام) از چنان عظمتي برخوردار است كه حتي امام زمان (عليه السلام) به وسيله‌ي او به سوي خداوند متعال تقرب مي‌جويد».
منبع:
1. اقبال الاعمال، ص 290.
2. بحارالانوار، ج 95، ص 378.
3. الغيبة طوسي، ص 286، ح 245؛ احتجاج، ج 2، ص 279؛ بحارالأنوار، ج 53، ص 180، ح 9.
4. بحارالانوار، ج 95، ص 378.

سلام!

خب 1 روز مونده به 22بهمن؛ جشن انقلاب، جشن آزادگی،جشن پیروزی اسلام برکفار مسلمان نما !…

امیدوارم ما انقلابیون و فرزندان خمینی«ره»بتونیم وتونسته باشیم هر کدام به نوبه خود در این روز و روزها کمی به این فضای ضد انقلابی با پاسخ دادن به شبهات روز آرامش بدیم!

کلامم رو با این حرف رهبر معظم انقلاب، خمینی کبیر«ره»آغاز میکنم که فرمودند:((شما انقلاب اسلامی کردید که اسلام را ترویج کنید که اسلام و احکام را پیاده کنید!))

و حرف رهبر عزیزمون آیت الله العظمی سید علی خامنه ای(مدظلله) که می فرمایند:((22بهمن در حکم عید غدیر است!زیرا در آن روز بود که نعمت ولایت، اتمام نعمت و تکمیل نعمت الهی، برای ملت ایران صورت عملی و تحقق خارجی گرفت.))

یعنی22 بهمن روزی است که کلمه توحید در وحدت کلمه به دست آمد و در نتیجه اعتصام به «حبل‌الله»، طاغوت 2500 ساله فروریخت و مردم با اقتدا به نهضت کربلا که در آن خون بر شمشیر پیروز شد، با الله اکبر مسلسل به دستان را خلع سلاح کردند.

این سخنان نشان دهنده این است که انقلاب ما انقلابی “اسلامی”بود و ما انقلاب کردیم تا اسلام را زنده نگهداریم نه چیز دیگر.

حالا از شما می پرسم که برای بر جا ماندن این هدف چه کردید و چقدر توانستید به عنوان فرزند انقلاب  حق خود را ادا کنید؟!چقدر فرهنگ اسلام را ترویج دادید؟و در کلام مختصر = برای انقلاب چه کردید؟!

22 بهمن فرصتی است برای پاسخ دادن به شبهات!فرصتی است برای آگاهی و بیداری مردم!که این انقلاب به سادگی به دست منو و شما نرسیده! چه خون ها که ریخته نشده! چه کودانی که یتیم شدند! چه مادرانی که غم فرزند دیدند!فرزندانی که واژه پدر برایشان نامفهوم بود وماند تا ما زندگی کنیم!تا اسلام زنده بماند!(حال حق این فرزندان را چگونه ادا کردیم؟!مباد از یادمان بروند؟مباد خون های شهدا پایمال شود؟مباد… پس بیایید دست به دست هم برای ترویج اسلام که مهم ترین هدف این انقلاب بود بکوشیم و همواره به خصوص در این دوره به هوش بوده و با پاسخ به شبهات وارده انقلابمان را پابرجا و بر همگان به نمایش بگذاریم))

به نوشته بنده حقیر«فاطمه بهیار»