به کجا؟به چه قیمتی؟...
نه سینما رو هستم،نه اهل تلویزیون، هنر پیشه هاروهم نمیشناسم.فقط به عنوان یک بیننده عادی و به قول معروف عوام این یادداشت رو مینویسم:
چند سالی است_ شاید از رمضان سه یا چهار سال پیش که جناب پور مخبر (همان پیر مرد لاغر شوخ و شنگ) در یکی از مجموعه های تلویزیونی نقش آفرینی کرد_ درمجموعه های تلویزیونیالگویی نا متعارف رایج شد و آن استفاده از پیر زن یا پیر مردی به عنوان یکی از شخصیت هاست د رمجموعه هایی که نه تنها هدفشان خنداندن مردم است.آخرین مورد آن هم سوری خانم مجموعه (زن بابا) پیر مرد یا پیرزن هم در راستای هدف مجموعه که خنداندن مردم به هر قیمت است مجبور به ارائه انواع ادا و اطوار و گفتار و کردار هستند از بشکن زدن و ترانه های روحضی خواندن تا حرکات موزون و حرف های رکیک و مسخره کردن دیگران…
اما یک پرسش از دست اندرکاران این مجموعه های تلویزیونی و همچنین از مسئولین دانشگاه عمومی صدا وسیما:
باور ما از پدربزرگ ها و مادر بزرگ هایمان چیست؟شخصیت های باوقار در عین حال مهربان ، خردمند ، خداشناس ، دنیادیده و باتجربه ، این الگوی ذهنی ما باآن چه شما در این گونه فیلم ها ارائه میدهید چه مقدار منطبق است؟…
به چه بها وبهانه ای درحال ساختار شکنی و تغییر این الگوها هستید؟…
آیا وظیفه مرکزی که امام راحل عزیز آن را دانشگاه عمومی نامیدند همین است؟…
شخصیت های پدر بزرگ ها ومادر بزرگ های ما که پشتیبان و جبران کننده همه کمبودها،بی تجربگی ها ولغزش های ما در زندگی هستند چگونه در فیلم های شما ارائه میشوند؟ و آخر این که بعید میدانم ندانید بعضی از خنده های پای این فیلم ها از روی تعجب است و ناباوری و…بگذریم.
منبع : نوشته آقای علی مهر