خدیجه (سلام الله علیها)، اولین زنی بود که رسالت رسول خدا را تصدیق کرد. هنگامی که رسول الله(صلی الله علیه وآله) تکذیب قریش را می شنید و مورد اذیت آنان واقع می شد غمگین و افسرده به خانه می آمد.در خانه، تبسم خدیجه (سلام الله علیها)،سنگینی دردو اندوه را ازدل پیامبر(صلی الله علیه وآله)می زدود.وجود حضرت خدیجه(سلام الله علیها) برای پیغمبر(صلی الله علیه وآله)به حدی ارزشمند بود که وقتی حضرت خدیجه(سلام الله علیها) از دنیا رفتند رسول خدا(صلی الله علیه وآله) سال وفاتش را کهمصادف با سال وفات عمویش«ابوطالب»نیز بود عام الحزن یعنی سال غم نامیده و تا آخر عمر، او را فراموش نکرد. همیشه او را به یاد می آورد و برای او دعا می کرد و بستگان او را احترام می نمود.

در شان خدیجه (سلام الله علیها) همین بس که خداوند، بر او سلام می رساند.پیامبر (صلی الله علیه وآله) فرمودند: در شب معراج، وقتی مراجعت کردم، هنگام خداحافظی با جبرئیل، گفتم: آیا حاجتی داری؟ گفت: حاجت من این ست ه به خدیجه(سلام الله علیها)، از طرف خداوند و من سلام برسانی.

وقتی خدیجه(سلام الله علیها) فاطمه (سلام الله علیها) گریه می کردند و ازر تنهایی و غم از دست دادن مادر به پیامبر (صلی الله علیه وآله) پناه می برد. جبرئیل(علیه السلام) نازل شد و گفت: ای رسول خدا! پروردگارت امر می کند که به فاطمه سلام برسانی و به او بگو مادرت در خانه ای از زمرد بین آسیه ومریم است که پایه های آن خانه از طلا و ستون هایش از یاقوت قرمز است.

خدیجه(سلام الله علیها) در رمضان سال دهم بعثت چشم از جهان فروبست و سه روز بعد از وفات او ابوطالب دومینحامی بزرگ  پیامبر(صلی الله علیه وآله) نیز دار فانی را وداع گفت. پیامبر(صلی الله علیه و آله)خدیجه (سلام الله علیها) را در حجون دفن کرد. حضرت خود، ابتدا وارد قبر شد و به دست خود خدیجه(سلام الله علیها) را در قبر نهاد.

کتاب خدیجه/نوشته علی محمد علی دخیل/ص16

بزرگ زنان صدر اسلام/ص46تا48

بحارالانوار/ج16/ص1

بحارالانوار/ج16/ص13

گردآورنده:مهدیه سنچولی