پدرم!

ای ابردارنده مهر و لطف و احسان!

ای نام زیایت همیشه اعتبارم !

زیبایی عشق ، پاکی صداقت ، اوج مهربانی و نهایت آرامش، همه و همه در کنار تو برایم معنی پیدا کرد

ای که رونق کوچه‏ های سرد وجودم هستی!

بی‏ تو، تمام جهان، ویرانه‏ ای است مسکوت و بی‏ هیاهو!

ای نور جدا شده‏  از آفتاب علی! تو هستی تا از پنجره هر خانه‏ ای، هستی را گرما ببخشی!

پدرم!

شانه‏ هایت، ستون محکمی است پناهگاه امن خانه را.
دست در دستانم که می‏گذاری، خون گرم آرامش، در کوچه رگ‏هایم می‏دود.
تویی که صبوری‏ات، دل‏های ناامید را سپیده‏ دم امیدواری می دهدو لبخند پدرانه ات تارهای اندوه را از هم میدرد.

من نبودم و تو بودی ،بود شدم و تو تمام بودنت را به پایم ریختی ،حالا سالهاست که با بودنت زندگی می کنم ،

هر روز، هر لحظه، هر آن و دم به دم!

پشتم به تو گرم است. نمی‏دانم اگر تو نبودی، زبانم چطور می‏چرخید، صدایت نزنم!

هر بار دستانم را می‏گیری، خیالم راحت می‏شود؛ می‏دانم که هوایم را داری و هیچ وقت دستم را رها نمی‏کنی… .

میخواهم بدانی اگر در آسمان قلبم ستاره‌باران هم باشد، باز تو تنها خورشید قلب من از ازل تا ابدی!

بابا!…ای تمام هستی ام ! دستانت ، چشمانت وصدایت را عاشقانه دوست دارم …

تو را از آسمان به من هدیه دادند و من امروز، تمامی خود را به تو هدیه خواهم کرد

ای که شبنم عشقت زیباترین شبنمی است که بر روی گلبرگ های قلبم نشسته ،
بدان: “تا وقتی شقایق هست دوستت دارم”

…

دلنوشته فاطمه بهیار