برداشت اول

روزه‌داری که در ماه مبارک رمضان، روزه می‌گیرد، از ابتدای صبح، نگران است و منتظر. نگرانِ اینکه نکند روزه آن روز را به پایان نرساند و محروم از ثواب بی‌پایان و سزاوار عقاب دردناک ـ در صورت عصیان ـ گردد؛ و منتظر فرا رسیدن مغرب و ندای مؤذن و افطاری. آن نگرانی، موجب مراقبت بیشتر می‌شود و این انتظار، غنچه‌های شوق را لحظه به لحظه در روح او سبز می‌کند. شوق چشم به راهی برای فرا رسیدن مغرب و در انتظار مؤذن بودن، تنها از آنِ کسی است که خود را در دریای دشوار روزه‌داری، افکنده و امواج سهمگین نگرانی را به دوش کشیده و هر لحظه خود را نسبت به احکام و آداب روزه، رصد کرده است.
شوق انتظار ظهور نیز، تنها نصیب کسی می‌شود که تکلیف دشوار عصر غیبت را قبول کرده و نگران انجامِ دقیق آن باشد؛ آن وقت است که هر چه به وقت ظهور نزدیک می‌شود، عطش و شوق ظهور نیز در او افزونی می‌گیرد. ادعای اشتیاق ظهور امام زمان ـ ارواحنا له الفداء ـ بدون تن دادن به وظایف عصر غیبت، به همان اندازه دروغین است که ادعای انسان بی‌روزه، در مورد وقت افطار!

برداشت دوم

روزه‌داری، بدون آگاهی از احکام و آداب روزه‌داری و خوردن سحری، کاری سخت و شاید ناممکن است. ادعای انجام تکالیف زمان غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف که به آن « انتظار » گفته می‌شود ـ نیز بدون آگاهی از احکام و آداب آن و بدون آمادگی جسمی و روحی برای انجام آن، کاری بس ناشدنی است. چرا بعضی از ما فکر می‌کنیم که اگر فقط در انتظار حکومت عدل مهدوی باشیم، به خیمه‌گاه منتظران حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف درآمده‌ایم؟ در حالی که نه به لوازم انتظار آگاهیم و نه نسبت به انجام آن، کوشا.

برداشت سوم

یک روزه‌دار، در عین اینکه منتظر فرا رسیدن مغرب است، کارهای خویش را هم تعطیل نمی‌کند؛ بلکه به تمام مسئولیت‌های خودش پایبند است. اما نکته اینجاست که روح روزه‌داری در تمام کارهایش جریان دارد و حتی در کمیت و کیفیت انجام کارهایش، مراقب است که بر خلاف روزه‌داری، کاری انجام ندهد و از انجام آنچه او را در این امر، ناتوان می‌کند، پرهیز دارد. چه کسی گفته و کجا نوشته شده که انتظار ظهور، به معنی تعطیل کردن کارهاست؟ چگونه می‌توان ادعای چشم‌به‌راهی دولت موعود را از کسی که در فعالیت‌های روزمره‌اش، بویی از انتظار، استشمام نمی‌شود، پذیرفت؟

برداشت چهارم

همچنان که روزه‌دارِ منتظر ندای اذانِ مغرب، اگر برای افطار، مهمان عزیزی داشته باشد، تنها گوش به زنگ صدای درب خانه نیست، بلکه علاوه بر انجام کارهای روزه‌مره و کوشش در حفظ روزه خود، تمام تلاش خویش را برای پذیرایی مطلوب از میهمانش به کار می‌بندد و در وقت افطار هم منتظر صدای زنگ در است که از آمدن محبوبش خبر می‌دهد، منتظرِ ظهور حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز تنها گوش به زنگ بانگ ظهور نیست؛ بلکه علاوه بر انجام کارهای شخصی، تمام تلاش خود را برای آماده نمودن سفره پذیرایی از ایشان آماده می‌کند تا به بهترین نحو، از ایشان، استقبال و پذیرایی نماید. این همان آداب و لوازم انتظار است.

منبع:مجله امان شماره 31

گردآورنده حدیثه یگانه پور

بارالها! اگر ما در این ماه (ماه رمضان) قصد گناهی کوچک یا بزرگ نمودیم، یا دامن به معصیتی آلودیم، یا مرتکب خطایی شدیم، از روی عمد یا فراموشی که در آن بر خویشتن ستم روا داشتیم، یا هتک حرمت دیگران را پایمال کردیم، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و مارا با پرده ستاریتت بپوشان، و با عفوت از ما درگذر و ما را در آن گناه جلوی چشم شماتت کنندگان قرار مده، و زبان طعنه زنان را بر ما دراز مفرما، و با مهر بی پایان و فضل بی نهایتت مارا به کاری گمار که سبب ریزش گناهی باشد ه مارا از ارتکاب آن نهی فرموده بودی.

صحیفه سجادیه/دعای45

گردآورنده:حدیثه یگانه پور

دانای توس حکیم فردوسی سراینده بزرگ ونامدار ملی ایران،نیازی به توصیف و معرفی ندارد.او شهره آفاق و چهره ای شاخص وآشنا و سرشناس در آینه زمان است و شاهنامه او حلقه اصلی زنجیره ارتباط و اتحاد همه ایرانیان و پارسی زبانان است. او ستاره بخت ایرانیان شب گرفته بود که درقرن چهارم هجری قمری طلوع کرد و در غبار ستمگری های تازیان و دست نشاندگان ترکشان به زبان فارسی، اندوه سرود و حماسه آفرید. هم زبان فارسی را زنده و پایدار ساخت و هم ایرانیان را به خویش شناسی کشانید.

به راستی دستمایه عمری سی ساله برای سرودن شاهنامه، آن هم از بهترین سال های عمر، جز عشق به ایران وایرانی چه میتوانست باشد.او دراین مدت، درانزوای پرغوغا در سکوت پرجوش و خروش خود، به خلق اثری پرداخت که نه تنها جهان شاهنامه و جهان پررنگ و نگار اسطوره و تاریخ است، که مدرسه عشق و هنر و حکمت و فضیلت و پند آموزی و یزدان ستایی است.

من این نامه شهریاران خویش                                 بگفتم بدین نغز گفتار خویش

جهان کرده ام از سخن چون بهشت                  از این پیش تخم سخن کس نکشت

بسی رنج بردم دراین سال سی                              عجم زنده کردم بدین پارسی

واژه «عجم» را تازیان به عنصر غیر تازی از جمله ایرانی اطلاق کردند، که شایسته خودآن قوم بود.عجم زنده کردن فردوسی در شاهنامه نیز تنها اشاره به زبان نیست بلکه زنده کردن هویت ایرانان بوده است.

سلطه گسترده فرهنگی همراه بازور درآن زمان باعث شده بود، ایرانیان عجم شده به مرگ تدریجی هویت و نام و نشان دچار شده بودند؛ در این زمان وشرایط بود که طبیب عشق و مسیحا دم ما فردوسی بزرگ با واژه واژه های شاهنامه، ایرانی خویش گم کرده و هویت باخته را به خود آورد و زنده کرد. تمام دلهره آن بزرگ این بود که مبادا مرگی زودرس اورا درنیمه راه بگیرد.

  همی خواهم از داور کردگار                           که چندان امان یابم از روزگار

  کزین نامور نامه باستان                                بمانم به گیتی یکی داستان

که هرکس که اندر سخن داد داد                    زمن جز به نیکی ندارد بیاد

شاهنامه مدرسه عشق است و حکیم بزرگ فردوسی استاد آن و مواد درسی آن برپایه شاخص های فرهنگ ایرانی است که در این مدرسه می توان آموخت.از آن جمله یزدان پرستی،اهریمن شناسی، روح و روان شناختی،دردآشنایی، والایی شخصیت، اندوه یابی و اندوه گساری،عشق،خردمندی،بردباری،سخن دانی، پاکی و پاکدلی، سخنوری، سخن شناسی و بسیاری درس های دیگر….

آنگاه که بخواهم در توصیف وتمجید و تعریف این مدرسه و استادش چیزی بنویسم وبگویم، بازآن نیست که در احساس دارم و عاجز از بیان می مانم؛ به راستی این چه سحر بیان است و این چه افسون کلام که خداوند به فردوسی بخشیده است!

بسیاری از شاعران پس از فردوسی، تحت نفوذ و شخصت این بزرگ مرد و شاهنامه او بودند.چون خاقانی، نظامی، سعدی، حافظ ومولانا.که در سروده های خویش به آن نظر داشته و بهره گرفته اند.

گردآورنده:شقایق نوری

برگرفته از کتاب شاعران در اندوه ایران(حمید ایزد پناه)

بارالها! تومرابرختم کتاب خود یاری فرمودی،

همان کتابی که آنرا جهت روشنگری فرو فرستاده ای،

وبرهرکتابی که نازل کرده ای آنرا گواهی راستگو قرارداده ای،

وبرهر سخن وحدیثی که گفته ای برتریش بخشیده ای،

وآن رافرقانی ساخته ای که بوسیله آن حلال وحرامت را ازهم جداکرده ای،

وقرآنی که آن رابیانگر شرایع احکامت نموده ای، وکتابی که آن را برای بندگانت شرح وتفصیل داده ای،

و وحیی که آنرابرپیامبرت محـــّمد ـ که درود توبراو وخاندانش باد ـ به نحوخاصی نازل فرموده ای ……..

بارالها! اکنون مارا برتلاوت آن یاری فرمودی وعقده های زبانمان را باعبارت های نیکویش گشودی،

پس مارا از کسانی قرار ده که آن راچنانکه شایسته است نگهداری کنیم،

وبااعتقاد تسلیم دربرابر آیات محکماتش بندگی تو نماییم،

َوبه متشابهاتش اعتراف نماییم ودلایل روشنش را قبول داشته باشیم.

صحیفه سجادیه/دعای چهل ودوم

گدآورنده: فاطمه نیلبرگی

اللهم لا تخذلنی فیه لتعرض معصیتک ولا تضربنی بسیاط نقمتک وزخرحنی فیه من موجبات سخطک بمنک و ایادیک یا منتها رغبه الراغبین.

خدایا!مرا دراین روز برای معترض شدن نافرمانیت رسوامکن و مرا دراین روز به تازیانه های انتقام کشیدنت مزن ومرا دراین روز از چیزهایی که باعث خشم تو می گردد دور کن به حق بخششت و نعمت هایت ای نهایت اشتیاق مشتاقان!

دعای ششم ماه مبارک رمضان

ماه رمضون 2،3 سال پیش یادته؟!پارسال یادته؟!امسال هم مثل سالهای گذشته میگذره،از امسال هم شش روز گذشـــــــت! چه قدر تونستی استفاده کنی؟!

گردآورنده:مهدیه سنچولی