ای اهل سماوات بریزید ستاره
میلاد محمّد شده تکرار دوباره
امشب همه والشمس بخوانید
از پارۀ دل گل بفشانید

این آینۀ ختم رسل هستِ حسین است
انگار محمّد به سرِ دست حسین است
این لاله و ریحانِ حسین است
والله قسم جان حسین است

این در دل شب شمع شب تار حسین است
در دامن گهواره گرفتار حسین است
هم ختم رسل را جگر است این
هم خون خدا را پسر است این

میکال بخوانید بر او لاله ببارد
جبرییل بگویید بر او وحی بیارد
لیلا ثمرت باد مبارک
قرص قمرت باد مبارک

سر تا به‌قدم حسن خدایی علی‌اکبر
انگار که پیغمبر مایی علی‌اکبر
تو چشم و چراغ همه هستی
قرآن حسین بر سر دستی

یا فاطمه امشب به عروست نظری کن
در بیت امام شهدا جلوه‌گری کن
لیلا که سلامش ز خدا باد
بر دسته‌گلت دسته‌گلی داد

منبع:سروده استاد سازگار

مـادر ایـرانِ اهـل‌البیت، مــام نُه امام

ای عروس فاطمه از فاطمه بادت سلام 

این پسر سر تا قدم جان حسین‌بن‌علی است

این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌علی‌ است

این پسر یک باغ لاله از بهشت فاطمه است

این پسر روح است و ریحان حسین‌بن‌علی است

این به روی شانۀ باباست قرص آفتاب

این به روی دست، قرآن حسین‌بن‌علی است

این پسر یاسین و طاها، این پسر والشمس و طور

این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌‌علی است

منبع:غلامرضاسازگار

در روز سخت یار علی بود فاطمه

پیوسته در کنار علی بود فاطمه

دشمن شعار زشت به لب داشت، در عوض

زیباترین شعار علی بود فاطمه

یزدان به افتخار علی در گشوده بود

بنگر که افتخار علی بود فاطمه

دست خداست دست علی دست از او مدار

الحق که دستیار علی بود فاطمه

دنیا به پیش چشم علی ارزشی نداشت

دنیای انحصار علی بود فاطمه

هر جا جهاد بود علی بود و ذوالفقار

گریان در انتظار علی بود فاطمه

پائیز بود و سینه پر درد و برگ زرد

اندر خزان بهار علی بود فاطمه

آری دیار یار دیاری غریبه بود

آشفته دیار علی بود فاطمه

آری علی امام ولایتمدار بود چون

زهره در مدار علی بود فاطمه

با این که زندگی همه آلام و رنج بود

آرامش و قرار علی بود فاطمه

مشکل گشای خلق به مشکل فتاده بود

مشکل گشای کار علی بود فاطمه

یک لحظه بر سران سقیفه امان نداد

القصّه دادیار علی بود فاطمه

زهرا چو رفت شیشه عمر علی شکست

بازوی اقتدار علی بود فاطمه

بی فاطمه سرای علی را صفا نبود

فانوس شام تار علی بود فاطمه

مسمار، خون فاطمه می ریخت پشت در

ناموس زخمدار علی بود فاطمه

ای یار بر شفاعتش امیدوار باش

امّیدِ روزگار علی بود فاطمه

چشم مهتاب گریه می کرد و

نیمه شب آب گریه می کرد و

در طواف شکسته پهلویی مثل گرداب گریه می کرد و

غسل می کرد هر چقدر آن شب

باز خوناب گریه می کرد و

گریه ها گر چه بی صدا بودند

دل بی تاب گریه می کرد و

ماه قدش خمیده بود و

با آفتاب گریه می کرد و

مادری پا به پای طفلانش

باز در خواب گریه می کرد و

هر که با چشم تر زمین می خورد

کوه هم با کمر زمین می خورد

داشت سلمان می آمد از خانه

که سر هر گذر زمین می خورد

کودکی نیز پشت یک تابوت

پشت پای پدر زمین می خورد

که به داد دل علی برسد 

گاه گاهی که بر زمین می خور

د راه می رفت با عصا اما بین دیوار و در

زمین می خورد

منبع:

شعر رحمان نوازنی

باغبانی که گل یاس ندارد مردم

مثل مردی است که احساس ندارد مردم

هرکه انگشت علی دید به او میخندید

آخر انگشترش الماس ندارد مردم

چه کند شاه جوانی که نجابت دارد

و کسی حرمت او پاس ندارد مردم

به خدا جهل تعصب زده حاکم شده بود

ور نه آن طایفه سیاس ندارد مردم

آنکه آتش زده بربیت علی داشت وضو

ذره ای شبه و وسواس ندارد مردم

صحنه تا روز قیامت همه جا حک شده است

گرچه آن حادثه عکاس ندارد مردم

عشق میسوزد و هیزم شده زهرای علی

چه کند حیف که عباس ندارد مردم

منبع:

شاعر: عباس زرگوش