بی شک این سوال قطعی شهیدان ازماست، هم امروزوهم فردا، چه بخواهیم وچه نخواهیم.راستی ماچه کردیم؟
باشهداچقدرآشناشدیم؟راهشان راچقدرشناختیم؟آروزهایشان را، اهدافشان را، رفتارشان را؟وصیت نامه شهیدان، زندگی وسیره آنهاچقدرمطالعه کردیم؟چطورمی توانیم بدون این شناخت، درپیچ وخم های زندگی، درپست ومقام، درچرب وشیرین پول ودنیا، پشت میز، توی راه، درخانه، درسفروتفریح، درلباس پوشیدن ورفتار، درمسجدومنبر،درکارخانه ومزرعه، درمدرسه ودانشگاه وحوزه ها،درعزاداری ودرشادمانی،درآسانی وسختی ها،درتنگدستی ورفاه، یعنی درهمه حال ودرهمه جا؛یادوراه آنان رازنده نگهداریم؟شهیدان کارحسینی کردند، یعنی انچه باید می کردند، اما،ماچه کردیم؟آنچه بایدمیکردیم، انجام داده ایم؟ اگراعمالمان راباترازوی شهیدان وزن کنند، خجالت وحسرت خواهیم داشت یاسرافرازی ورضایت؟برای پاسخ دادن،امروزهم دیراست، چه برسدبه فردا،فرداییی که معلوم نیست فرصت آن راداشته باشیم وتوفیقش را،ازماخواستن، ازخداعطاکردن این خوان گسترده شهیدان، این توشه واین راه.