خوشا آنان که از لحظه لحظه های پر قدر و قیمت و نورانی ماه رجب و شعبان حداکثر استفاده و بهره برداری را نموده و گوی سبقت را از همه ربودند. آنان که با درک و شناخت عمیق از فرصت های طلایی پیش آمده با انجام واجبات و ترک محرمات، نهایت استفاده را نموده و با انجام نوافل و مستحبات سالک الی الله گشتندو عشق و ارادت و دلدادگی خود را نثار حضرت دوست نمودند.

آنان که در دل شبهای تاریک از بسترهای خود برخاسته و با زمزمه های عارفانه و عاشقانه شان با چشمهای اشک آلود و با قلبهایی شکسته و سرشار از عشق پروردگار فریاد «لا اله الا انت سبحانک و بحمدک ظلمت نفسی و تجرَات بجهلی» سر داده و از عمق وجودشان فریاد برمی آوردند: «الهی وقد افنیت عمری فی شرَه السهو عنک و ابلیت شبابی فی سکره التباعد منک» (ای خدا! عمرم را با درد و غفلت از تو فانی ساختم و جوانی ام را در مستی دوری از تو بفرسودم)

ابو الصلت هروی روایت می کند که در جمعه آخر ماه شعبان خدمت امام رضا (علیه السلام) رفتم حضرت فرمود: ای ابا صلت! بیشتر ماه شعبان سپری گردید و این جمعه ی آخر آن استپس در آن چه از این ماه مانده از تقصیرهایی که در ایام گذشته این ماه کرده ای را تدارک و تلافی کنو بر تو باد که بر آن چه برایت سودمند است روی آوری. بسیار دعا و استغفارکن و بسیار قرآن تلاوت بنما و از گناهان خود به سوی خدایت توبه کن تا این که چون ماه مبارک در آید خود را برای خدا خالص گردانیده باشی.

در گردن خود امانت و حق کسی را نگذار وکینه کسی را در دل مگیر غیر آن که آن را از دلت بیرون کنی و گناهی را وا مگذار مگر آن که ترک نموده باشی و از خدا بترس و توکل کن بر خدا در پنهان و آشکار و هر کس به خدا توکل نماید خدای او را کفایت می کند و در باقیمانده این ماه این دعا را زیاد بخوان: «اللهم ان لم تکن غفرت لنا فیما مضی من شعبان فاغفر لنا فیما بقی منه»

در شرع مقدس اسلام نسبت به عده ای از عبادات و مستحبات و خدمات و صدقات و سنتهای صالح مخصوصا در ازمنه و امکنه خاص بیشتر تاکید شده و سیره و روش اولیای دین و ائمه معصومین (ع) بر التزام به این گونه سنن بوده است مانند قرائت قرآن، تهجد و شب زنده داری و مناجات و راز و نیاز در دل شب، التزام به اول وقت در نماز های واجب، به جا آوردن پنجاه و یک رکعت نماز در شبانه روز به ویژه نماز شب، همواره با وضو بودن، رعایت آداب و سنن و حضورقلب در عبادات، تعقیبات نماز، شرکت مداوم در نماز جمعه و جماعات طولانی کردن قنوت و سجده های نماز و سه روز روزه هر ماه، زیارت قبور اولیاء و شهدا خصوصا پیامبران و ائمه معصومین (ع)، گریه و بکاء در عزای سید الشهداء (ع)، صله رحم و دستگیری از ارحام و مستمندان، اطعام طعام و افشای سلام به ویژه در مورد دوستداران اهل بیت (ع) تداوم نسبت به برخی از اوراد و اذکار ماثوره مثل ذکر «لا اله الاالله» و «استغفر الله ربی و اتوب الیه» و «صلوات بر محمد و آل محمد (ع)» و تسبیحات حضرت زهرا (س) بعد از هر نماز و در هنگام خواب.

در آخر این نوشتار حدیثی بسیار زیبا و ارزشمند در بیان ارزش نوافل ذکر می گردد که امید است همه ما از برکات این حدیث بهره مند گردیم.

در حدیث قدسی آمده است: «و ما تقرَب الیَ عبد بشیء احبَ الیَ ممَا افترضت علیه و انَه لیتقرَب الیَ بالنَافله حتَی احبَه فاذا احببته کنت سمعه الَذی یسمع به و بصره الَذی یبصر به و لسانه الَذی ینطق بهو یده الَتی یبطش بها و ان دعانی اجبته و ان سالنی اعطیته»

هیچ بنده ای عبادتی بهتر از فرایض و واجبات به من تقرب نجسته است او به وسیله نوافل به من تقرب می جوید تا جایی که من او را دوست بدارم آنگاه که دوستش داشتم من گوش شنوای او و دیده بینای او و زبان گویا و دست توانی او خواهم بود اگر مرا بخواند پاسخش می دهم و چنانچه چیزی از من بخواهد ارزانی اش می دارم.

منبع:

شبکه اطلاع رسانی راه دانا