حضرت امام صادق «علیه السلام» می فرمایند پدرم از پدرش نقل میکرد: حسن ابن علی ابن ابیطالب در زمان خودش عابدترین و زاهد ترین وبخشنده ترین و بهترین مردم بود.هنگامیکه یاد مرگ وقبر وبرانگیخه شدن در قیامت وعبور بر صراط می افتاد،گریه میکرد وچون یادعرضه شدن بر خدا میکرد،فریادی میکشید وغش مینمود.وهنگامی که در نماز قرارمیگرفت گوشت بدنش در پیشگاه خدا میلرزید. وزمانی که یاد بهشت ودوزخ میکرد چون مار گزیده به خود میپیچید از خدا درخواست بهشت مینمود واز دوزخ به حق پناه میبرد.

عربی به محضر امام حسن «علیه السلام»آمد. ایشان فرمودند:هرچه ذخیره داریم به او بدهید. بیست هزار درهم بود،همه را به عرب دادند. گفت:مولای من اجازه ندادیدکه حاجتم را بگویم ومدحیه ای در شانت بخوانم حضرت در پاسخ اشعاری انشا کرد به این مضمون:بیم فروختن آبروی آن کس که از ما چیزی میخواهدموجب میشود که ما پیش از درخواست او به او ببخشیم.

منبع : اهل بیت عرشیان فرش نشین _ استاد حسین انصاریان_ ص 435،438

شقایق نوری