«در منطق حکمرانی رهبر انقلاب یکی از پایه‌های اساسی تداوم حاکمیت، «حفظ ساختار‌های رسمی» است. حفظ ساختار‌های رسمی و مکانیسم‌های طراحی شده‌ی قانونی، آنقدر برای رهبرانقلاب از اهمیت برخوردار است که هرکجا ببینند این ساختار‌ها به بهانه‌ای در حال مخدوش شدن است، بلافاصله وارد میدان می‌شوند.»

ایشان در سخنرانی خود  درتاریخ ۲۶ /آبان/ ۱۳۹۸فرمودند:اول اینکه  باید با “چشم خوشبینی” به تصمیم سران قوا نگریست.

نکته دومی که رهبر انقلاب بر آن تاکید کردند این بود که آتش زدن بانک و آسیب زدن به اموال عمومی “کار مردم نیست، این کار اشرار است.”

نکته سوم توصیه به مسئولان کشور بود که دقت کنند تا از مشکلات کاسته شود. ایشان تاکید کردند گرانی بیشتر نشود. رهبر انقلاب همچنین از مسئولات امنیت کشور نیز خواستند به وظایف خود عمل کنند.

نکته چهارم این بود که رهبر انقلاب از مردم خواستند از آشوبگران و ناامن کنندگان کشور فاصله بگیرند.

یکی از مسائلی که در این باره مطرح شده این است که رهبر انقلاب از سطح مسئله که همان افزایش قیمت بنزین و افزایش فشار به مردم است عبور کرده و عمق ماجرا را دیده اند.

دو مبنا برای موضع رهبری دیدهشده:

اول اینکه “بدانیم و باور کنیم ایشان در جایگاه یک رهبر الهی و همانند امام خمینی (ره) در پی انجام تکلیف الهی خویش است.”

همچنین  «وقتی تکلیف الهی رهبر با معیار‌های امثال ما که معمولا آغشته و آلوده به حب و بغض‌های شخصی و تمایلات و منافع سیاسی و جناحی است بخواهد سنجیده شود معلوم است که انطباق پیدا نمی‌کند و برخی از پرسش‌ها ناشی از این اختلاف مبناست! “

 دوم اینکه"احاطه ایشان به مسائل کشور، منطقه و جهان” را درنظر بگیریم که: «تشخیص بین خوب و بد در بسیاری مواقع دشوار نیست، اما بین دو خوب، تشخیص خوبتر و بین دو بد تشخیص بدتر نیازمند تدبیر است. تدبیر یعنی ژرف نگری و دیدن لایه‌های زیرین و پایان کار یک تصمیم یا یک رویداد. “

چنین قوه تدبیری برای مدیریت‌های عالی و کلان از اهمیتی به مراتب بیشتر برخوردار است و تشخیص نادرست ممکن است جبران ناپذیر باشد. “

#لطفاندانسته_قضاوت_نکنیم

برخورد حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام با ابن ملجم چگونه بود؟ آیا این ماجرا صحت دارد که آن حضرت، به ابن ملجم خبر داد که «تو در آینده قاتل من خواهی بود»؟

آن طور که در تاریخ نوشته شده، زمانی که یمنی‌ها برای بیعت با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به خدمت ایشان رفتند، هر کسی یک بار با آن حضرت بیعت می‌کرد. اما وقتی نوبت به ابن ملجم رسید، آن حضرت سه بار از ابن ملجم بیعت گرفتند. به این معنا که یک بار ابن ملجم با آن حضرت بیعت کرد، وقتی داشت از آن حضرت دور می‌شد امام علی علیه السلام به او فرمودند که بیا و بار دیگر بیعت کن. دوباره ابن ملجم با امام بیعت کرد و باز هم امام برای بار سوم از او بیعت گرفتند.

ابن ملجم از این نوع رفتار حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام تعجب کرد و پرسید که چرا از دیگران یک بار و از من سه بار بیعت گرفتید؟ امام در جواب او شعری خواندند با این مضمون که «من زندگی او را می‌خواهم اما او اراده کشتن من را دارد. عذر پذیرش خود را نسبت به دوست مرادی خود بیاور. ای ابن ملجم برو که به خداوند سوگند گمان ندارم به آنچه گفتی وفا کنی.» درواقع امام با این جمله به او این پیام را رساندند که بر بیعت خود استوار باقی نخواهد ماند و بیعت شکنی خواهد کرد.

آیا امام علی علیه السلام به طور مستقیم، رویداد شهادت خود به دست ابن ملجم را به او خبر دادند؟

ماجرای دیگری هم در تاریخ ثبت شده با این مضمون که ابن ملجم از امام علی علیه السلام، اسبی خواست و امام از او سؤال کردند که آیا تو ابن ملجم مرادی هستی؟ او جواب مثبت داد. امام به یکی از یاران خود دستور دادند که یک اسب سرخ رنگ به ابن ملجم بدهد. او هم اسب را گرفت، بر روی آن سوار شد و وقتی می‌خواست از امام دور شود، امام یک بار دیگر همان شعر را تکرار کردند و فرمودند: «من زندگی او را می‌خواهم اما او قصد کشتن من را دارد.»

زمانی هم که ابن ملجم در شب نوزدهم ماه رمضان، فرق مبارک آن حضرت را شمشیر زهرآلود شکافت، او را به خدمت امام علی علیه السلام آوردند و آن حضرت به او فرمودند که من همه آن خوبی‌ها را به تو می‌کردم با وجودی آنکه خبر داشتم تو در آینده قاتل من خواهی بود. اما آن خوبی‌ها در حق تو برای این بود که از خدای متعال در اتمام حجت با تو کمک بگیرم.

منبع:خبر گزاری تسنیم ،خرداد 1398

گردآورندگان:شقایق نوری ،مهدیه سنچولی

سلام

امروز داشتم در باره این جشن بزرگ دنبال مطلب می گشتم و بعدهم یه سرچی تو نت کردم ببینم مردم چی میگن و وبلاگ های مختلف رو یکی یکی میدیدم که ناگهان به این وبلاگ برخورد کردم و بسیار تعجب کردم،نه تنها از مطلب بلکه از نظراتی که داده بودن هم تعجب کردم!و باخودم فکرکردم که دشمن چقدر قشنگ کار کرده اما ما…

مطالب این بود:

((فرارسیدن نهم ربیع الاول را به دلیل به هلاکت رسیدن دو عمر که یکی عمر بن سعد از ملعونین واقعه عاشورا به دست مختار و دیگری … را تبریک می گویم.

هر سال این موقع یعنی در نهم ربیع الاول برایم این سوال مطرح است و درباره آن تفکر می کنم و گاهی بحث و امسال هم با کمک اینترنت کمی تحقیق اینترنتی کردم و از استادم جناب آقای قاسمیان هم سوال نمودم. ما حصل آن این است که در زیر می خوانید، اما بسیار دوست دارم در قسمت نظرات این پست دوستان بحث مطرح شده را ادامه دهند و نقطه نظرات خود را بگویند و ادله خود را بیاورند تا شاید به نتیجه ی خوبی برسیم. و به درد همه مان بخورد.

ابهام و سوال این است:

عده زیادی روز نهم ربیع الاول را روز شادی و جشن می دانند. برخی آن را عید تاج گذاری امام زمان (روح های ما فدای خاک قدومش) و یا مودبانه تر روز آغاز امامت ایشان می دانند و این به جهت آن است که قول معروف درباره تاریخ شهادت امام حسن عسگری (ع) هشتم ربیع الاول است و از فردای آن روز امامت امام بعدی یعنی امام زمان (عج) شروع می شود. صدا و سیما اصلا محلی از اعراب ندارد ولی صرف یادآوری باید گفت که آنها هم تابع همین نظرند و با ارائه گل های بزرگ و گران در اخبارهای سراسری و احیانا نشست و بحث در خصوص امامت و ولایت و در بعضی موارد تبریک مستقیم آغاز امامت امام زمان به این دسته پایبندند.

کسان دیگری چون خود من این را قبول نداریم. استدلال ما این است که معنی ندارد فردای شهادت یک امام معصوم خوشحالی کنیم و جشن بگیریم به جهت امام شدن امام بعدی. ببخشید که شاید زبان اشاره ام به این مطلب کمی بد است. ولی من واقعا این را به همین اندازه سخیف می دانم. مگر نه اینکه همه بزرگواران و حضرات معصومین ما نور واحد هستند. پس رفتن یکی و آمدن دیگری حتی اگر امام زمان باشد چه فرقی دارد. اتفاقا این باعث اندوه است که یک امام و یک واسطه فیض و یک معصوم با خصوصیات آن چنانی که در جامعه کبیره می خوانیم را به دست خود کشته ایم (چه ما چه دشمنان ما، به هر حال ما انسان ها) و بعد خوشحالیم که بعدی آمد. بی معنی به نظر می رسد. شاید اتفاقا باید ناراحت باشیم که یکی از تعداد ثابت دوازده نفری وعده داده شده ایشان کمتر شد!

از طرف دیگر آیا نباید ما در هم هچیزمان نگاه به معصومین و پیشوایان خود کنیم؟!

قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى اطَّلَعَ إِلَى الْأَرْضِ فَاخْتَارَنَا وَ اخْتَارَ لَنَا شِیعَةً یَنْصُرُونَنَا وَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ یَبْذُلُونَ أَمْوَالَهُمْ وَ أَنْفُسَهُمْ فِینَا أُولَئِکَ مِنَّا وَ إِلَیْنَا. (بحارالانوار ج۴۴ ص۲۸۷)

مولا امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: خداوند تبارک و تعالی مخلوقات زمین را مورد توجه و دقت قرار داد، سپس ما (اهل بیت) را اختیار فرمود و برای ما شیعیان را اختیار فرمود. شیعیانمان ما را یاری می کنند و در فرح و شادی ما اظهار خوشحالی می کنند و برای حزن ما اظهار حزن و اندوه می کنند. و آنها اموال و نفس های خودشان را برای ما بذل و بخشش می نمایند. آنها از ما و به سوی ما هستند.

کدامیک از معصومین چنین روالی را توصیه کرده اند؟ خود امام زمان (عج) فردای شهادت پدر بزرگوارشان خوشحال بودند یا ناراحت؟ مقام معظم رهبری توصیه به جشن می کنند و تبریک می گویند این روز را؟ امام خمینی در این روز خوشحال بود؟ حضرت آقای بهجت چطور؟ (من واقعا نمی دانم ها. اگر درباره سیره این بزرگان در این باره کسی چیزی می داند عنوان کند)

نکته دیگر اینکه ما از این جشن ها که می گیریم به کجا قرار است برسیم؟ اگر قرار است به بهانه آغاز ولایت و امامت امام زمان جشن بگیریم تا مردم یادشان نرود که منتظرند و امامی دارند و اینها … (برخی از دسته اول استدلال شان این است) نیازی به جشن گرفتن و عید گرفتن است؟ نیازی به گل و شیرینی است؟ خوب نیست در عین اینکه هنوز در مصیبت امام عسگری هستیم درباره امامت امام زمان و پایبندی به آن حضرت و خصوصیات واقعی انتظار به بحث و پخش سخنرانی ها و وعظ ها بپردازیم. از گل گذاشتن در اخبار سراسری چه چیزی عاید می شود؟

چرا برای دیگر امامان معصوم چنین کاری نمی کنیم. اگر این طور است باید فردای عاشورا عید امامت حضرت سجاد (ع) را بگیریم. ایشان کم کسی بوده اند؟ کم امامی بوده اند؟ کمتر از بقیه واسطه فیض بوده اند؟ کمتر از بقیه همه آن صفات اشاره شده در جامعه کبیره را دارند؟! هرگز. پس چرا برای ایشان چنین کاری نمی کنیم؟

دلیل آن را کمی می دانم. قبلا در زمان جوانی و مجردی با لحنی شاید جسورانه درباره امامان معصوم مطلبی در همین وبلاگ نوشته بودم. مطلبی درباره امامان معروف و غیر معروف. اینکه امام علی، امام حسین، امام صادق، امام رضا و امام زمان معروف هستند و بدون آنکه واضح گفته شود انگار در ذهن خیلی ها این عزیزان از بقیه بالاترند. انگار که امامان تاثیرگذارتری بوده اند و بیشتر امامت کرده اند تا بقیه! از بقیه خیلی نمی دانیم جز اینکه معمولا در زندان بوده اند و نتوانسته اند آن چنان که ما از کربلا خوشمان می آید کربلا بیافرینند. یا مزار شریف شان در ایران نیست و ما برای همین خیلی باهاشان ارتباط نداریم. نه سریال شان را می سازیم. نه به شان توسل می کنیم. و نه شهادت شان را چند روز و یک دهه عزاداری می کنیم. به یک روز اکتفا می کنیم و فردایش هم جشن امامت امام بعدی را می گیریم که خیلی خیلی معروف تر هستند و امام حی و آخرین امام و منجی عالم.

صدباره می گویم که مرا به خاطر این بیان رک و سخیف ببخشید. خود این بزرگواران می دانند که قصدم فقط بیشتر دانستن است و اینکه مطلب را خوب بفهمیم و به سهم خودمان امام شناسی کنیم و آسیب شناسی کنیم در این زمینه.

اگر به امامان دیگر همین ما مردم و همین ما انسان ها اجازه می دادیم و کمک می کردیم و خباثت نمی ورزیدیم، آنها منجی عالم بشریت نمی شدند؟ آنها نمی توانستند جهان را نجات دهند. اراده خدا بر این بوده، درست. ولی ما چه کرده ایم و برای چه جشن می گیریم؟! و اس ام اس تبریک می فرستیم؟

پی نوشت ١: آقای قاسمیان در جواب این سوال من که البته این همه تفصیل ندادم نه از قضیه حمایت کردند و نه مخالفت. گفتند اگر بخواهد این برای امامان دیگر تعمیم داده شود اصلا خوب نیست. ولی خوب به هر حال برای امام زمان چون که ایشان امام حی هستند، می شود توجیه داشته باشد. مطلب مهم دیگر ایشان این بود که این مساله جشن گرفتن یک بدعت جدید در این سالها نیست و از سالیان دورتر مرسوم بوده که شیعیان این روز را به عنوان آغاز امامت ایشان جشن می گرفته اند. صحبت های ایشان کمی مرا از موضع ضدیت در این باره پایین آورد و الان در سطحی هستم که می خواهم دلیل را بدانم و در بالا فقط استدلال هایی که به ذهنم می رسید را توضیح دادم. الان من یک مخالف نیستم بلکه می خوام شیرفهم شوم.

پی نوشت ٢: خاضعانه اعلام می دارم که در این باره نمی دانم و دوست دارم اگر کسی چیزی به ذهنش می رسد یا منبع خوبی دارد معرفی کند.))

بعضی از نظرهای مربوطه:

نظر اول:سلام دوست عزیز
۱- صرف حی بودن امام نمی تواند دلیلی بر جشن امامت او باشد. زیرا افرادی نیز که در زمان امام سجاد (امام حی زمان خودشان بودند) نیز باید با همین استدلال امامت ایشان را جشن می گرفتند.

۲- اصلا امامت کدامین امام (امام علی بعد از شهادت پیامبر و مصبتهای خانمش، امام حسن بعد از ضربه خوردن پدرش، امام حسین بعد از ….بعد از بعد از … ) برای شیعه جشن بوده است؟؟؟؟ ما از امامت امامانمان خورسندیم، خوشحالیم، در پوست خود نمی گنجیم ولی این خوشحالی فقط مربوط به لحظه امام شدن امام نیست مربوط به کلیه زمانهاست. ما معتقدیم کل روزها عاشوراست همه ی کره زمین کربلاست. از وقتی پیامبر از این دنیا رفت هیچ کدام از امامان رنگ عید به چشم ندیدند. شیعه هم باید همینطور باشد. ما منتظران ظهور آخرین ذخیره الهی هستیم تا عید را برای انسانهای کره زمین به ارمغان بیاورد.

۳- اگر امشب پیش امام زمان باشی. او را خوشحال می بینی از اینکه… یا دلتنگ پدرش؟ بدان که گذر روزگار رخداد اتفاقی رو در دل امام زمانمان کهنه نمیکند. فکر نکن لحظه شهادت پدرش به قدر کاهی از دل مبارکش کمرنگ تر شده و یا به فراموشی سپرده. آخه دل امام عصر مثل دل من فراموشکار نیست که.

شیعه بعد بالا رفتن سر حسین (ع) بر بالای چوب عزادار است. سیاه پوش است. و این سیاه را تا سال امام حسین ( ) از تن در نمیاورد.

نظر دوم:حدیث هر روز عاشواست و هر زمین کربلاست سندیت ندارد. لا یوم کیومک یا عبدالله

نظر سوم:در عرصه ای که ما زندگی می کنیم با حملات جنگ نرم مواجهیم با حمله به ولایت و ایجاد شبهه درمورد ولایت و…

جشن ما جشنی برای اثبات ولایت است برای بی صفتان و بی خردان برای زنده نگهداشتن یاد

امام زمان برای فرزندان جوان و ساده نگروووو……

مطلب من برای اولین بار نوشته شد در شناسایی دچار اشکال می شود

وگرنه همه می دانیم دل امام زمان غم دارد

نظر چهارم:سلام واقعا این سوال از دیشب ذهن منو مشغول کرده که چرا دیروز به جای پیام تسلیت شهادت حضرت امام حسن عسگری(ع) و عزاداری باید شاهد پیام تبریک برای شروع امامت حضرت حجت ابن الحسن امام مهدی (عج) و جشن و شادی باشیم من فکر میکنم این شادی بلافاصله پس از سالروز شهادت امام حسن عسگری(ع) درست نیست و هیچ توجیحی ندارد و دیروز از پیام تبریک تعجب کردم. آرزو دارم واقعا کسانی که در این زمینه علم کافی دارند پاسخ درستی به مردم ارائه بدهند و مردم با بی توجهی از کنار این مسائل گذرند و همه برای رفتار هاشون دنبال دلیل درستی باشند.

نظرپنجم:صدا و سیما نهم ربیع الاول رو به بهانه امامت امام زمان ع عید میگیره بخاطر اینکه بر عید الرهرا س که روز تبری است سرپوش بذاره در حالی که میدونیم امامت امام بعدی بعد از همان لحظه که امام سابق جان میدهد رسما شروع میشود پس روز امامت امام زمان ع هشتم ربیع الاول است.

و …

وما همینجوری نشستیم دست روی دست گذاشتیم و خونه نشینی میکنیم و هراز چند گاهی یه منبر هم میریم !

طلبه باید آنلاین باشه !…

سوالم اینه:کی تاحالا رفته دنبال یه همچین وبلاگ هایی بگرده و جواب صحیح به شبهاتشون بده تا اینجوری جوونامون تو جهل غلط نزنن!

منبع: دست نوشته (فاطمه بهیار)

شبهه3: «اختلاط زن ومرد»

چون زیارت امام حسین علیه السلام و به خصوص پیاده­ روی، توأم با اختلاط زن و مرد است، کاری حرام است و حداقل، ترک پیاده ­روی اولی و زیارت سواره، افضل است.
پاسخ:

اولاً: این گونه اختلاط حرام نیست و کسی از فقها، فتوا به حرمت این گونه اختلاط نداده است. اختلاطی که از ازدحام ناشی می­شود مثل اختلاط در حج، نماز جمعه، نماز عیدین و پیاده ­روی برای زیارت امام حسین علیه ­السلام و ازدحام داخل حرم شریف، خود به خود حرام نیست، بلکه فقها به طور عام فتوا به کراهت داده ­اند.
نوعی از اختلاط هم به معنای معاشرت و ارتباط نزدیک زنان با مردان بیگانه است که معمولاً در مدارس و ادارات اتفاق می­ افتد که بعضی فتوا به حرمت آن داده ­اند. بنابراین اگر در زیارت پیادگان اختلاطی باشد، از نوع اول است که حرام نیست.
ثانیاً: بر فرض که اختلاط از نوع دوم، از برخی افراد کم اراده و ضعیف النفس پدید آید. این سبب ترک سنت دینی نمی ­شود. وگرنه اکثر واجبات عبادات که در آن نوعی آمیختگی دو جنس وجود دارد مثل حج و نماز جمعه و نماز عیدین باید تعطیل شود. از زراره نقل شده است: امام باقر علیه ­السلام در تشییع جنازه مردی از قریش حضور داشتند. من و عطا هم بودیم. وقتی زنی فریادی زد، عطا گفت: یا ساکت شو یا من برمی­ گردم. زن سکوت نکرد و عطا بازگشت. من به امام عرض کردم که عطا بازگشت حضرت فرمود: چرا؟ سخن او را یادآور شدم. حضرت فرمود: «به راه ادامه بده. ما اگر همراه با حق، منکری دیدیم، نباید حق را رها کنیم؛ و گرنه حق مسلمانی را ادا نخواهیم کرد.» وقتی امام بر جنازه نماز خواند، خویشان میت گفتند: شما توان ندارید، بازگردید خداوند شما را اجر دهد. اما حضرت از ناتمام گذاشتن مراسم تشییع خودداری کرد و بازنگشت. [2]

شبهه4: «هزینه‌های مالی زیاد پیاده‌روی و نیاز فقرا»
 روشن است که برای پشتیبانی از انبوه زائران پیاده، خدمات و امکانات بسیاری مانند: آب و غذا و امکانات رفاهی در مسیر و لوازم پزشکی برای درمان نیاز است. لذا عاشقان اهل بیت در مسیر از زائران استقبال می‌کنند و به نصب چادر و خدمت رسانی به آنان می‌پردازند. آمارها حاکی است که در سال 1434 قمری، شش هزار موکب برای پذیرایی از زائران برپا شد. اگر مبلغ  هزینه هر موکب را حدود 8 میلیون دینار در طول زیارت اربعین در نظر بگیریم، مبلغی در حدود 48 میلیارد دینار هزینه شده است. این اموال فراوان در حالی هزینه می‌شود که برخی مردم به نان شب محتاج‌اند و برخی نیاز به دارو و دکتر دارند. حال اگر زائران پیاده حرکت نکنند، خودشان امکان تامین لوازم خویش را دارند و زیارت به صورت سواره، مانع از اسراف و تبذیر نیز هست.
پاسخ:

پرداخت‌ هزینه‌ها دو نوع است: گاه واجب است و گاهی مستحب. انفاق واجب، مثل پرداخت هزینه افراد تحت تکلف و زکات و خمس و کفارات و آنچه به دلیل نذر در مورد خاص داده می‌شود. اما انفاق مستحب، مثل صدقه و تبرعات و اوقاف و آنچه فی سبیل الله هزینه می‌گردد.
در مورد انفاق‌های واجب که برای تامین نیاز فقرا و ایتام سادات و غیر آنان واجب است، موسسات دولتی و مردمی باید به گردآوری و هزینه کردن زکات و خمس و کفارات مالی در جای آن اقدام کنند و حق ندارند آن را در غیر از موارد تعیین شده، حتی در شعائر حسینی هزینه کنند. اما نذورات و انفاق‌های مستحب با انواع گوناگون آن تابع نیت نذر کنندگان و هزینه کنندگان است. به هر نیتی که نذر کرده‌اند، باید طبق آن هزینه شود. انفاق‌های داوطلبانه هم به اختیار خود اشخاص است که صرف چه کاری کنند. اموالی که در مسیر اربعین و زیارت امام حسین علیه‌السلام هزینه می‌شود مانند نذورات برای شعائر حسینی و انفاقات داوطلبانه و صدقات و تبرّعات و اوقاف خاص این مراسم است و کسی حق ندارد نذورات این راه را صرف کار دیگری کند یا مردم را به هزینه کردن اموال خود در کاری دیگر مجبور نماید.
از این گذشته، بسیاری از این نذورات و هدایا از سوی فقرا و نیازمندانی است که عاشقانه در حد توان خود در این امور حسینی سهیم شوند. افزون بر این، فقرا نیز از این نذورات بهره‌مند می‌شوند.

منبع:

2-وسائل الشیعه/ ج3 /ص 140

برخی عوام از سر جهل ویا مخالفان از در مخالفت شبهاتی را بر حرام بودن پیاده روی اربعین می گویند که به دو گونه از آن پاسخ میدهیم:

شبهه1:  «ضرر رساندن به خود»

بر فرض که پیاده­ روی مستحب باشد، این استحباب در صورتی است که ضرر و زیان نداشته باشد و هنگامی که سبب ضرر و زیان شود، نه تنها واجب نیست بلکه حرام می ­باشد. مثلاً زیارت امام حسین علیه السلام امروز سبب ورم پاها و بیماری­های دراز مدت می­ شود و اضرار به خود و بیمار کردن خود جایز نیست.

پاسخ شبهه: ضرر بر دوگونه است: 1- ضرری که موجب مرگ و قطع عضو و امثال آن شود. 2- ضرری که تا این حدّ نیست، گرچه اندکی سختی و رنج داشته باشد. پیاده­ روی زیارت حضرت بر فرض که با ضرر اندکی همراه باشد، منافع فراوانی به همراه دارد و عامل نشاط و تحرک و طراوت انسان می ­شود؛ به ویژه که امروزه به علت عادت به استفاده از وسایل حمل و نقل، انسان بیشتر نیاز به این گونه فعالیت ها دارد.

در استفتائی که از آیات عظام خویی(ره) و تبریزی (ره) همین موضوع پرسیده شده که چنین پاسخ داده­ اند: امور مستحبی اگر مستلزم ضرر باشد، آیا جایز است؟ مثلاً پیاده­ رفتن برای زیارت امام حسین علیه السلام سبب تورم پاها یا بیماری طولانی شود آیا در این حالت جایز است؟ آیت الله خویی : مادام که ضرر در حدی نیست که احتمال هلاک جان باشد، اشکال ندارد. آیت الله شیخ جواد تبریزی : تا وقتی ضرر این کار در حد هلاکت یا جنایت بر نفس نباشد، اشکال ندارد.

شبهه2:  «آزردن خود»
 گفته­ اند پیاده­ روی نوعی خود آزاری و به رنج افکندن خود است، بنابراین عقلاً قبیح است و از آن جا که حکم عقل و شرع یکی است پیاده­ روی مشروع شمرده نمی­ شود.
پاسخ: حکم عقل در مواردی است که منجر به ایذای نفس باشد و غرض عقلایی در کار نباشد، مثلاً وارد آوردن جراحتی در بدن، بدون دلیل. ولی اگر هدف عقلایی مهمی در کار باشد عقل حکم به قبح کار به طور مطلق ندارد، عقلا نیز رنج­ها و مشقات را برای دستیابی به اهداف خود تحمل می­ کنند. پیاده­ روی زیارت حسینی گرچه با قدری سختی و رنج همراه است، ولی خیر دنیا و آخرت در آن نهفته است و رنجی اندک در برابر پاداشی بزرگ دارد.

منبع:

-صراط النجاه /ج 2 /ص 418

- استفتائی از آیات عظام خویی(ره) و تبریزی (ره)