برخی عوام از سر جهل ویا مخالفان از در مخالفت شبهاتی را بر حرام بودن پیاده روی اربعین می گویند که به دو گونه از آن پاسخ میدهیم:

شبهه1:  «ضرر رساندن به خود»

بر فرض که پیاده­ روی مستحب باشد، این استحباب در صورتی است که ضرر و زیان نداشته باشد و هنگامی که سبب ضرر و زیان شود، نه تنها واجب نیست بلکه حرام می ­باشد. مثلاً زیارت امام حسین علیه السلام امروز سبب ورم پاها و بیماری­های دراز مدت می­ شود و اضرار به خود و بیمار کردن خود جایز نیست.

پاسخ شبهه: ضرر بر دوگونه است: 1- ضرری که موجب مرگ و قطع عضو و امثال آن شود. 2- ضرری که تا این حدّ نیست، گرچه اندکی سختی و رنج داشته باشد. پیاده­ روی زیارت حضرت بر فرض که با ضرر اندکی همراه باشد، منافع فراوانی به همراه دارد و عامل نشاط و تحرک و طراوت انسان می ­شود؛ به ویژه که امروزه به علت عادت به استفاده از وسایل حمل و نقل، انسان بیشتر نیاز به این گونه فعالیت ها دارد.

در استفتائی که از آیات عظام خویی(ره) و تبریزی (ره) همین موضوع پرسیده شده که چنین پاسخ داده­ اند: امور مستحبی اگر مستلزم ضرر باشد، آیا جایز است؟ مثلاً پیاده­ رفتن برای زیارت امام حسین علیه السلام سبب تورم پاها یا بیماری طولانی شود آیا در این حالت جایز است؟ آیت الله خویی : مادام که ضرر در حدی نیست که احتمال هلاک جان باشد، اشکال ندارد. آیت الله شیخ جواد تبریزی : تا وقتی ضرر این کار در حد هلاکت یا جنایت بر نفس نباشد، اشکال ندارد.

شبهه2:  «آزردن خود»
 گفته­ اند پیاده­ روی نوعی خود آزاری و به رنج افکندن خود است، بنابراین عقلاً قبیح است و از آن جا که حکم عقل و شرع یکی است پیاده­ روی مشروع شمرده نمی­ شود.
پاسخ: حکم عقل در مواردی است که منجر به ایذای نفس باشد و غرض عقلایی در کار نباشد، مثلاً وارد آوردن جراحتی در بدن، بدون دلیل. ولی اگر هدف عقلایی مهمی در کار باشد عقل حکم به قبح کار به طور مطلق ندارد، عقلا نیز رنج­ها و مشقات را برای دستیابی به اهداف خود تحمل می­ کنند. پیاده­ روی زیارت حسینی گرچه با قدری سختی و رنج همراه است، ولی خیر دنیا و آخرت در آن نهفته است و رنجی اندک در برابر پاداشی بزرگ دارد.

منبع:

-صراط النجاه /ج 2 /ص 418

- استفتائی از آیات عظام خویی(ره) و تبریزی (ره)