دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است
جان را هوای از قفس تن پریدن است
از بیم مرگ نیست که سرداده ام فغان
بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است
دستم نمی رسد که دل از سینه برکنم
باری علاج شکر گریبان دریدن است
شامم سیه تر است ز گیسوی سرکشت
خورشید من برآی که وقت دمیدن است
سوی تو ای خلاصه گلزار زندگی
مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است
بگرفته آب و رنگ زفیض حضور تو
هرگل دراین چمن که سزاوار دیدن است
با اهل درد شرح غم خود نمی کنم
تقدیر قصه دل من ناشنیدن است
آن را که لب به جام هوس گشت آشنا
روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است

منبع:

شعری از مقام معظم رهبری

با خبر کرد نسيمي همه ي دنيا را

مطلاطم شده ديدند دل دريا را

گل سرخي که مي از قطره ي شبنم مي زد

مست مي کرد ز بوي نفسش صحرا را

چه صفايي چه هوايي چه دلي داشت زمين

شور مي داد ز حال خوش خود بالا را

چشمهايي به روي چشم دگر وا شد و بعد

دل مجنون کسي برد دل ليلا را

بين آغوش برادر چقدر آرام است

چقدر ناز ربود دست دل بابا را

گوييا بار دگر حضرت پيغمبر ديد

عکسي از ماه رخ کودکي زهرا را

منبع:

نوشته آقای رضاقربانی

آنها جهنم را برگزیدند تا در بهشت جای گیرند..

حادثه پلاسکو جان باختگان زیادی به جای گذاشت..

خداحافظ ساختمان نوستالوژیک..اولین و بزرگ ترین مرکز خرید دوران قدیم..

به گفته خبر آنلاین، تا کنون این حادثه سه شهید و حداکثر 25مصدوم برجای گذاشته است

عشق! آن لحظه ، به دلداری و تسکین آمد

مادری را که از این فاجعه ؛ غمگین آمد

با صدایی همه جا غرق شد از دود و غبار

قامتِ برج پلاسکو چو به پایین آمد

همه پیگیرِ خبر ، در پیِ تشدیدِ حریق -

خبرِ فاجعه در صدرِ عناوین آمد

گشته چندین تن از این مردم بیچاره ی شهر

زیر آوار له و مرگ به بالین آمد

کودکانی که به امید پدر خوابیدند

صبح دیدند پدر خفته و خونین آمد

آسمانی شده امدادگرِ مخلص ما

بار دیگر ملک الموت به گلچین آمد

نه از این فاجعه خون شد دل تهران ؛ لیکن

تن ایران زِ غمش جامه ی مشکین آمد

هرگز اینگونه نمیشد اگر اطفا حریق

بود آنجا و همان لحظه به تامین آمد

ایمنی کاش سرآمد بشود در هر کار

و بگویند به هر سانحه تضمین آمد

تسلیت باد به ایران غمِ این داغ عظیم

داغِ حُزنی که براین جامعه سنگین آمد

منبع : شعر نو، محمدرضا عظیمی پور

جهت دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد

نگهم خواب ندارد

قلمم گوشه دفتر ز غزل ناب ندارد

همه گویند به انگشت اشاره مگر این عاشق دیوانه دل سوخته ارباب ندارد ؟

تو کجایی؟ شده ام باز هوایی

چه شود جمعه این هفته بیایی؟

به جمالت ، به جلالت دل مارا بربایی؟

جواب آقا…
تو خودت مدعی دوستی و مهر شدیدی که به هر شعر جدیدی ز هجران غمم ناله سرایی ، تو کجایی؟

تو که یک عمر سرودی تو کجایی؟

تو کجایی؟ چه کسی قلب تورا سوی خدای تو کشانده ؟

چه کسی در پی هر غصه تو اشک چکانده؟

چه خطرهابه دعایم ز کنار تو گذر کرد!

چه زمان ها که تو غافل شدی و یار به قلب تو نظر کرد…

وتوبا چشم و دل بسته فقط گفتی …تو کجایی؟

و ای کاش بیایی!!!

هر زمان خواهش دل با نظر یار یکی بود تو بودی…

هرزمان بود تفاوت تو رفتی ، تو نماندی!

خواهش نفس شده یار و خدایت وهمین است که تاثیر نبخشد به دعایت…
و به آفاق نبردند صدایت و غریب است امامت !

من که هستم تو کجایی؟ توخودت کاش بیایی…
به خودت کاش بیایی…!

منبع:

شاعر آقای برقعی

کوچه ای را بود نامش معرفت

مردمانش بامرام از هر جهت

سیل آمد کوچه را ویرانه کرد

مردمش را با جهان بیگانه کرد

هرچه در آن کوی بود از معرفت

شست و با خود برد سیل بی صفت

از تمام مردم آن کوچه تنها یک نفر

خانه اش ماند و جست از خطر

رسم و راه نیک هر جا بود و هست

از نهاد مردم آن کوچه است

چون که در اندیشه ام اینگونه ای

حتم دارم بچه آن کوچه ای…

منبع: سروده یکی از بچه های حوزه علمیه کوثر علی آباد کتول(فاطمه سنچولی)