شبهه3: «اختلاط زن ومرد»

چون زیارت امام حسین علیه السلام و به خصوص پیاده­ روی، توأم با اختلاط زن و مرد است، کاری حرام است و حداقل، ترک پیاده ­روی اولی و زیارت سواره، افضل است.
پاسخ:

اولاً: این گونه اختلاط حرام نیست و کسی از فقها، فتوا به حرمت این گونه اختلاط نداده است. اختلاطی که از ازدحام ناشی می­شود مثل اختلاط در حج، نماز جمعه، نماز عیدین و پیاده ­روی برای زیارت امام حسین علیه ­السلام و ازدحام داخل حرم شریف، خود به خود حرام نیست، بلکه فقها به طور عام فتوا به کراهت داده ­اند.
نوعی از اختلاط هم به معنای معاشرت و ارتباط نزدیک زنان با مردان بیگانه است که معمولاً در مدارس و ادارات اتفاق می­ افتد که بعضی فتوا به حرمت آن داده ­اند. بنابراین اگر در زیارت پیادگان اختلاطی باشد، از نوع اول است که حرام نیست.
ثانیاً: بر فرض که اختلاط از نوع دوم، از برخی افراد کم اراده و ضعیف النفس پدید آید. این سبب ترک سنت دینی نمی ­شود. وگرنه اکثر واجبات عبادات که در آن نوعی آمیختگی دو جنس وجود دارد مثل حج و نماز جمعه و نماز عیدین باید تعطیل شود. از زراره نقل شده است: امام باقر علیه ­السلام در تشییع جنازه مردی از قریش حضور داشتند. من و عطا هم بودیم. وقتی زنی فریادی زد، عطا گفت: یا ساکت شو یا من برمی­ گردم. زن سکوت نکرد و عطا بازگشت. من به امام عرض کردم که عطا بازگشت حضرت فرمود: چرا؟ سخن او را یادآور شدم. حضرت فرمود: «به راه ادامه بده. ما اگر همراه با حق، منکری دیدیم، نباید حق را رها کنیم؛ و گرنه حق مسلمانی را ادا نخواهیم کرد.» وقتی امام بر جنازه نماز خواند، خویشان میت گفتند: شما توان ندارید، بازگردید خداوند شما را اجر دهد. اما حضرت از ناتمام گذاشتن مراسم تشییع خودداری کرد و بازنگشت. [2]

شبهه4: «هزینه‌های مالی زیاد پیاده‌روی و نیاز فقرا»
 روشن است که برای پشتیبانی از انبوه زائران پیاده، خدمات و امکانات بسیاری مانند: آب و غذا و امکانات رفاهی در مسیر و لوازم پزشکی برای درمان نیاز است. لذا عاشقان اهل بیت در مسیر از زائران استقبال می‌کنند و به نصب چادر و خدمت رسانی به آنان می‌پردازند. آمارها حاکی است که در سال 1434 قمری، شش هزار موکب برای پذیرایی از زائران برپا شد. اگر مبلغ  هزینه هر موکب را حدود 8 میلیون دینار در طول زیارت اربعین در نظر بگیریم، مبلغی در حدود 48 میلیارد دینار هزینه شده است. این اموال فراوان در حالی هزینه می‌شود که برخی مردم به نان شب محتاج‌اند و برخی نیاز به دارو و دکتر دارند. حال اگر زائران پیاده حرکت نکنند، خودشان امکان تامین لوازم خویش را دارند و زیارت به صورت سواره، مانع از اسراف و تبذیر نیز هست.
پاسخ:

پرداخت‌ هزینه‌ها دو نوع است: گاه واجب است و گاهی مستحب. انفاق واجب، مثل پرداخت هزینه افراد تحت تکلف و زکات و خمس و کفارات و آنچه به دلیل نذر در مورد خاص داده می‌شود. اما انفاق مستحب، مثل صدقه و تبرعات و اوقاف و آنچه فی سبیل الله هزینه می‌گردد.
در مورد انفاق‌های واجب که برای تامین نیاز فقرا و ایتام سادات و غیر آنان واجب است، موسسات دولتی و مردمی باید به گردآوری و هزینه کردن زکات و خمس و کفارات مالی در جای آن اقدام کنند و حق ندارند آن را در غیر از موارد تعیین شده، حتی در شعائر حسینی هزینه کنند. اما نذورات و انفاق‌های مستحب با انواع گوناگون آن تابع نیت نذر کنندگان و هزینه کنندگان است. به هر نیتی که نذر کرده‌اند، باید طبق آن هزینه شود. انفاق‌های داوطلبانه هم به اختیار خود اشخاص است که صرف چه کاری کنند. اموالی که در مسیر اربعین و زیارت امام حسین علیه‌السلام هزینه می‌شود مانند نذورات برای شعائر حسینی و انفاقات داوطلبانه و صدقات و تبرّعات و اوقاف خاص این مراسم است و کسی حق ندارد نذورات این راه را صرف کار دیگری کند یا مردم را به هزینه کردن اموال خود در کاری دیگر مجبور نماید.
از این گذشته، بسیاری از این نذورات و هدایا از سوی فقرا و نیازمندانی است که عاشقانه در حد توان خود در این امور حسینی سهیم شوند. افزون بر این، فقرا نیز از این نذورات بهره‌مند می‌شوند.

منبع:

2-وسائل الشیعه/ ج3 /ص 140

برخی عوام از سر جهل ویا مخالفان از در مخالفت شبهاتی را بر حرام بودن پیاده روی اربعین می گویند که به دو گونه از آن پاسخ میدهیم:

شبهه1:  «ضرر رساندن به خود»

بر فرض که پیاده­ روی مستحب باشد، این استحباب در صورتی است که ضرر و زیان نداشته باشد و هنگامی که سبب ضرر و زیان شود، نه تنها واجب نیست بلکه حرام می ­باشد. مثلاً زیارت امام حسین علیه السلام امروز سبب ورم پاها و بیماری­های دراز مدت می­ شود و اضرار به خود و بیمار کردن خود جایز نیست.

پاسخ شبهه: ضرر بر دوگونه است: 1- ضرری که موجب مرگ و قطع عضو و امثال آن شود. 2- ضرری که تا این حدّ نیست، گرچه اندکی سختی و رنج داشته باشد. پیاده­ روی زیارت حضرت بر فرض که با ضرر اندکی همراه باشد، منافع فراوانی به همراه دارد و عامل نشاط و تحرک و طراوت انسان می ­شود؛ به ویژه که امروزه به علت عادت به استفاده از وسایل حمل و نقل، انسان بیشتر نیاز به این گونه فعالیت ها دارد.

در استفتائی که از آیات عظام خویی(ره) و تبریزی (ره) همین موضوع پرسیده شده که چنین پاسخ داده­ اند: امور مستحبی اگر مستلزم ضرر باشد، آیا جایز است؟ مثلاً پیاده­ رفتن برای زیارت امام حسین علیه السلام سبب تورم پاها یا بیماری طولانی شود آیا در این حالت جایز است؟ آیت الله خویی : مادام که ضرر در حدی نیست که احتمال هلاک جان باشد، اشکال ندارد. آیت الله شیخ جواد تبریزی : تا وقتی ضرر این کار در حد هلاکت یا جنایت بر نفس نباشد، اشکال ندارد.

شبهه2:  «آزردن خود»
 گفته­ اند پیاده­ روی نوعی خود آزاری و به رنج افکندن خود است، بنابراین عقلاً قبیح است و از آن جا که حکم عقل و شرع یکی است پیاده­ روی مشروع شمرده نمی­ شود.
پاسخ: حکم عقل در مواردی است که منجر به ایذای نفس باشد و غرض عقلایی در کار نباشد، مثلاً وارد آوردن جراحتی در بدن، بدون دلیل. ولی اگر هدف عقلایی مهمی در کار باشد عقل حکم به قبح کار به طور مطلق ندارد، عقلا نیز رنج­ها و مشقات را برای دستیابی به اهداف خود تحمل می­ کنند. پیاده­ روی زیارت حسینی گرچه با قدری سختی و رنج همراه است، ولی خیر دنیا و آخرت در آن نهفته است و رنجی اندک در برابر پاداشی بزرگ دارد.

منبع:

-صراط النجاه /ج 2 /ص 418

- استفتائی از آیات عظام خویی(ره) و تبریزی (ره) 

مرتضي مطهري در سيزدهم بهمن‌ماه سال 1298 هجري شمسي در خانواده اي مذهبي در شهر فريمان خراسان ديده به جهان گشود. پس از گذراندن دروس مكتبي، وارد حوزه علميه مشهد شد. مدت‌ها بعد نيز وارد حوزه علميه قم شد و از محضر بزرگان و نام‌آوران حوزه علميه قم به ويژه حضرات آيات بروجردي، حضرت امام خميني، علامه سيدمحمدحسين طباطبايي، حاج‌ميرزا علي‌آقا شيرازي، محمد حجت، سيدمحمد محقق داماد و… بهره‌ها برد.

استاد مطهري به دليل آگاهي كامل از مسايل فرهنگي و اجتماعي و نيز مقتضيات زمانه خود بي‌گمان از محدود شيعيان بيدار اوايل انقلاب محسوب مي‌شد كه قلم و انديشه‌اش را به عنوان سلاحي در جهت دفاع از اسلام ناب محمدي عليه تمامي دگرانديشان و منافق پيشگان به كار برد. و معتقد بود كه بشر امروزي براي رهانيدن خود از گرداب بي‌هويتي وادادگي‌هاي فرهنگي، اجتماعي و سياسي بايد با معارف ناب اسلام آشنا شود. از همين رو كه دغدغه‌ اول و آخرش عمل به دستورات اسلام در سطح جامعه بود پس از پيروزي انقلاب اسلامي همدوش با ساير انقلابيون در تبعيت از رهبر و مراد خويش، امام خميني (ره) در مجاهدتي خستگي‌ناپذير بود تا آنكه در دوازدهم ارديبهشت‌ماه سال 1358 توسط منافقان كوردل و نهروانيان زمانه خون پاكش را در اين مسير نوراني فداي انقلاب و راه امام و شهيدان كرد تا اين روز به عنوان روز معلم نامگذاري شود. عنوان مقدس معلمي برگرفته از اوصاف خداوند متعال است. قرآن كريم مي‌فرمايد: «علم‌الانسان ما لم يعلم» خداوند متعال به انسان آنچه را نمي‌دانست ياد داد.(علق-5)

همچنين آيات قرآن كريم مهم‌ترين ويژگي انبياء الهي را تعليم مردم بيان كرده و آن گراميان را به عنوان معلمان بشر مي‌شناساند و مي‌فرمايد:

«لقد من‌الله علي‌المومنين اذ بعث فيهم رسولاً من انفسهم يتلوا عليهم آياته و يزكيهم و يعلمهم الكتاب و الحكمه و ان كانوا من قبل لفي ضلال مبين (آل عمران-164)

خداوند بر مؤمنان منت نهاد، هنگامي كه در ميان آن‌ها پيامبري از خودشان برانگيخت كه آيات او را بر آن‌ها بخواند و آن‌ها را پاك كند و برايشان كتاب و حكمت بياموزد هرچند پيش از آن، در گمراهي آشكاري بودند.

منابع:

1- قرآن كريم

2- پيام امام خميني(ره) به مناسبت شهادت استاد مطهري

3- مشعل هدايت/ ويژه روز معلم

4- جامع‌السعادات ج3 ص112

5- سنن دارمي ج1 ص 99

6- زندگي‌نامه‌ استاد شهيد مطهري

7- روزها و رويدادها/ نشر رامين

ابن شهر آشوب مازندرانی روايت كرده كه هنگام ولادت امام حسين عليه السلام فاطمه عليها السلام مريضه شد. رسول خدا صلی الله عليه و آله دایه ای طلب كرد يافت نشد پس خود آن حضرت تشريف آورد به حجره فاطمه عليهاالسلام و انگشت ابهام خويش را در دهان حسين می‌گذاشت و او مي مكيد. بعضی گفته‌اند كه زبان مبارك را در دهان حسين عليه السلام می‌گذاشت و او را زقه می‌داد چنانكه مرغ جوجه خود را زقه می‌دهد تا چهل شبانه روز رزق حسين عليه السلام را حق تعالی از زبان پيغمبر صلی الله عليه و آله گردانيده بود، پس گوشت حسين عليه السلام از گوشت پيغمبر صلی الله عليه وآله روئيد.

   از ولادت حسين بن على علیه السلام كه در سال چهارم هجرت بود تا شهادت رسول الله  صلی الله علیه وآله  كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفى كه پيامبر راستين اسلام صلی الله علیه وآله درباره حسين علیه السلام ابراز مي داشت به بزرگوارى و مقام شامخ پيشواى سوم آگاه شدند.

سلمان فارسى مي گويد: ديدم كه رسول خدا صلی الله علیه و آله حسين علیه السلام را بر زانوى خويش نهاده او را مي بوسيد و مي فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهاى خدايى كه نُه نفرند و خاتم ایشان مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه مي باشد.

منبع:نوشته شده درشنبه سوم تیر ۱۳۹۱ ] [ 14:2 ]توسط: [ غلامرضا شهریاری ] 

صبح روز سوم شعبان سال چهارم هجري، شهر مدينه شاهد تلالوی خورشید دیگری بود که در خانه امیرالمومنین و فاطمه زهرا سلام‌ الله‌ عليهما طلوع کرد. اين طفل نو رسيده، دومين فرزند خانواده‌اي است که پيامبر اسلام صلي‌ الله‌ عليه‌ وآله پس از نزول آيه تطهير بارها آنها را با عنوان “اهل بيت نبوه” مورد خطاب قرار داده و به آنها سلام گفته بود. مادر او فاطمه سلام‌ الله‌ عليها، دختر و پاره تن رسول خدا و سرور بانوان عالم است که به جهت بلندي معرفت و فضايل اخلاقي و پاکي زبانزد خاص و عام بوده و خدای متعال در بيان شان و جايگاه رفيعش سوره‌اي را در قرآن آورده است. امیرالمومنین علي عليه‌ السلام نيز که دومين فرزند پسر خود را در آغوش مي‌گرفت، اولين مسلمان، برترين داناي دين و بالاترين سخنور عرب و داراي سوابقي بي‌نظير در ايثار و دفاع از دين خدا، در سراسر دوران ظهور و گسترش دين اسلام بود. تا آنجا که پيامبر صلي‌ الله‌ عليه‌ و آله به دستور حضرت حق، بارها او را به عنوان وصی و جانشين بعد خود معرفي کرده بود.

   چون حضرت امام حسين عليه السلام متولد شد، حضرت رسول خدا صلی الله عليه و آله به اسماء بنت عميس فرمود: ای اسماء فرزند مرا بیاور، اسما آن حضرت را در جامه سفيدی پيچيد و به خدمت حضرت محمد صلي الله عليه وآله برد، حضرت او را گرفت و  به گوش راستش اذان در گوش چپش اقامه گفت،‌ پس جبرئيل نازل شد و عرضه داشت: یا رسول الله حق تعالی ترا سلام می رساند و می‌ فرمايد كه چون علی عليه السلام نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسی  علیه السلام پس او را به اسم پسر كوچك هارون نام بگذار كه شبير است و چون لغت تو عربی است او را حسين بنام. پس حضرت رسول صلي الله عليه و آله او را بوسيد و گريست و فرمود كه ترا مصيبتی عظيم در پيش است، خدایا لعنت كن كشنده او را.

   چون روز هفتم شد حضرت رسول صلي الله عليه و آله فرمود اسماء فرزند مرا بياور .چون او را به نزد آن حضرت بردندگوسفند سياه و سفيدی از برای او عقيقه كرد كه يك رانش را به قابله داد و سرش را تراشيد و به وزن موی سرش نقره تصدق كرد و خَلوق بر سرش ماليد، پس او را بر دامن خود گذاشت و فرمود ای ابا عبدالله چه بسيار گران است بر من كشته شدن تو، پس بسيار گريست.

   اسماء گفت: پدر و مادرم فدای تو باد اين چه خبر است كه در روز اول ولادت گفتي و امروز نيز مي‌ فرمایی و گريه می كنی، حضرت فرمود كه: می‌گريم بر اين فرزند دلبند خود كه گروهی كافر ستمكار از بنی اميه او را خواهند كشت، خدا نرساند به ايشان شفاعت مرا، خواهد كشت او را مردی كه رخنه در دين من خواهد كرد و به خدای عظيم كافر خواهد شد، پس گفت خدایا سؤال می‌كنم از تو در حق اين دو فرزندم آنچه را كه سوال كرد ابراهيم در حق ذريت خود خدایا تو دوست دار ايشان و دوست دار هر كه دوست می‌دارد ايشان را و لعنت كن هر كه ايشان را دشمن دارد لعنتی چندان كه آسمان و زمين پر شود.

منبع:نوشته شده در شنبه سوم تیر ۱۳۹۱ ] [ 14:2 ] [ توسط:غلامرضا شهریاری